Τεχναγωγία!

Καθώς χρόνος αρκετός για να γίνουν στο Gamespin «κανονικά» reviews μουσικών album δεν υπήρχε ούτε για αστείο αυτές τις ημέρες, αλλά επειδή έχω τελευταία παρατηρήσει κάτι πολύ ευχάριστο που αξίζει να αναφερθεί, η «γρήγορη» υφή ενός blog post είναι σαφώς προτιμότερη από το τίποτε. Το ευχάριστο είναι αυτό: λίγους σχετικά σε αριθμό, αλλά πάρα πολύ καλούς Έλληνες DJ, remixers και compilers είχαμε πάντοτε - όσοι και όσες ασχολούνται με συγκεκριμένα είδη μουσικής την τελευταία πενταετία ή επταετία, το γνωρίζουν και το πιστεύουν. Αλλά ότι η ποιότητα τη δουλειάς τους, έστω και αυτών των ολιγάριθμων, θα πλησίαζε τέτοια επίπεδα, προσωπικά δεν το φανταζόμουν πριν από μερικά χρόνια. Ότι δηλαδή θα είχε το κοινό στη διάθεσή του τόσες και τέτοιες καλές δημιουργίες με ελληνική υπογραφή, τόσο σε επίπεδο νέου υλικού, όσο και συλλογών. Και αν ένας κυνικός, δύσκολος, δύσπιστος δημοσιογράφος με πολλά χρόνια... «φθοράς από το επάγγελμα» μπορεί να πει κάτι τέτοιο με αυτήν την άνεση, δεν τίθεται θέμα καν: η δι

Ουφ... τελείωσε κι αυτό. Το πρωί, μετά και από το τελικό overclocking και όλες τις απαραίτητες ρυθμίσεις, έβαλα στη θέση της και τη στερνή βίδα του νέου PC που θα χρησιμοποιώ για τους επόμενους μήνες στο Gamespin. Όχι κανένα... κατόρθωμα, φυσικά, αλλά αισθάνομαι ότι «έφυγε από τη μέση» μία εκκρεμότητα μεγάλη, καθώς το συγκεκριμένο μηχάνημα με ταλαιπώρησε όσο κανένα άλλο μέχρι σήμερα και με στενοχώρησε ακόμη περισσότερο. Και για όλα, μα όλα, φταίει το πασίγνωστο πλέον E-shop.gr, για του οποίου την κακή υποδομή και το χείριστο service πολλοί με είχαν προειδοποιήσει και κανέναν δεν άκουσα - και το πλήρωσα σε χρόνο, χρήμα και νεύρα. Και παρ' ότι δεν συνηθίζω να «γκρινιάζω δημοσίως» για πράγματα που αφορούν εμένα προσωπικά και όχι τους καταναλωτές ή το κοινό εν γένει, αυτή τη φορά θα κάνω μία εξαίρεση. Αν μη τι άλλο για να αποτρέψω όποιον και όποια μπορώ, από το να ψωνίσει και να βασιστεί σε αυτήν την άθλια εταιρεία και αυτούς τους απαράδεκτους ανθρώπους. Για το νέο αυτό PC, λοιπόν. Το

Και έτσι, μάλλον άδοξα και ελαφρώς... κωμικά, γκρεμίζεται και το... «τελευταίο προπύργιο» της DirectX 10. Μαζί του συμπαρασύρει, δε, όλους τους ισχυρισμούς της Microsoft ότι η υποδομή αυτή των γραφικών που θα ωθούσε τα PC games στο «επόμενο επίπεδο», δεν ήταν εφικτό να ενσωματωθεί στα Windows XP και απαιτούσε αναβάθμιση στα Windows Vista - ένα selling point που, αντικειμενικά, και 12 μήνες χρειάστηκε για να αποκτήσει οποιουδήποτε είδους αληθοφάνεια και, εν τέλει, δεν έπεισε ποτέ κανέναν. Το «προπύργιο» δεν είναι άλλο από το Crysis, τον πολυαναμενόμενο τίτλο της Crytek και της Electronic Arts που θα κυκλοφορήσει σε μερικές ημέρες, αναπροσδιορίζοντας επίπεδο στο οποίο κινούνται τα κορυφαία PC games (και γενικώς games, για να λέει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους). Το Crysis θα λειτουργεί τόσο με DirectX 9 και Windows XP, όσο και με DirectX 10 και Windows Vista - μόνο που, στη δεύτερη περίπτωση, ο παίκτης είχε στη διάθεσή του περισσότερα εφέ βελτίωσης της εικόνας, ρεαλιστικότερες επιφ

Η κατάσταση με αυτήν την εταιρεία έχει αρχίσει να αγγίζει τα όρια του κωμικού γιατί, σε τελική ανάλυση, και να θέλει πραγματικά κανείς να μην… κακολογεί τη Sony Computer Entertainment και τη Sony Hellas, απλώς δεν είναι εφικτό. Και οι δύο προσφέρουν συνεχώς (όχι, όχι… κυριολεκτικά σε μόνιμη βάση) λόγους για τους οποίους το καταναλωτικό κοινό έχει δικαίωμα να διαμαρτύρεται και να αισθάνεται αδικημένο από τις πρακτικές τους. Τα δύο καινούργια «φάουλ» για τα οποία αξίζει να γίνει λόγος είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση: το ένα αφορά όλη τη Δυτική αγορά, το άλλο… αμιγώς την ελληνική. Για το καινούργιο χειριστήριο για το PS3, με το όνομα DualShock3, που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε από την ιαπωνική εταιρεία, οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι έχουν ήδη ακούσει. Αυτό ενσωματώνει επιτέλους τις πολυπόθητες δυνατότητες ανάδρασης που η Sony είχε αποποιηθεί (ως… last-gen… χε) λόγω της δικαστικής της διαμάχης με την Immersion, την εταιρεία που κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα του μηχανισμού. Το κα

Από τη μία πλευρά, ενδέχεται να μη... «δικαιούμαι διά να ομιλώ» στο συγκεκριμένο ζήτημα, για λόγους που θα καταστήσω σαφείς στη συνέχεια. Από την άλλη, αν και δεν είμαι ο πρώτος (και σίγουρα όχι ο τελευταίος) που θα καταθέσει τη γνώμη του για το θέμα, είπα να το πράξω έχοντας όμως πρώτα σχηματίσει άποψη βάσει εμπειρίας πρακτικής και όχι... θεωρητικά, όπως κάνουν άλλοι. «Συνάδελφοι» και μη. Η αιτία; Τα πολυσυζητημένα Extras της έκδοσης Ultimate των Windows Vista, τα οποία έχουν δημιουργήσει τόσο αρνητικό κλίμα στο Web αυτή τη στιγμή, ώστε να οδηγήσουν σε απολογητική δήλωση τη Microsoft - μία εταιρεία που, ιστορικά, αποζημιώνει μεν για τα λάθη της, αλλά για όσα από αυτά αναγνωρίζει. Η αφορμή; Οι τάσεις αϋπνίας μια νύχτα από τις πρόσφατες, όταν αποφάσισα να εγκαταστήσω το τελευταίο τέτοιο Extra, το περίφημο DreamScene, που η αμερικανική εταιρεία διέθεσε στην τελική του μορφή μετά από προΰπαρξη του σε μορφή beta για διάστημα έξι μηνών σχεδόν. Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Τα Extras των Windo

Ένας χρόνος σχεδόν έχει περάσει από τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε για το PS3 σαν να ήταν «προ των πυλών» της ελληνικής αγοράς (πού να το φανταζόμασταν τότε ότι από Νοέμβρη, θα το βλέπαμε Μάρτη στα μέρη μας). Παρ' όλα αυτά, μόλις σήμερα συνειδητοποίησα πραγματικά πόσο απίθανα, απίστευτα πολύ συνεχίζω να εκνευρίζομαι όταν αντικρύζω σε Δελτία Τύπου (που αντιγράφονται copy/paste κατά κόρον από πολλά μέσα ενημέρωσης), σε e-shops, αλλά και όπου αλλού αναφέρεται το όνομα του συστήματος της Sony, τον τρόπο με τον οποίο η ιαπωνική εταιρεία θέλει να αναφέρουμε το προϊόν της. Να το λέμε «PS3»; Όχι, παρ' εκτός κι αν είναι απολύτως απαραίτητο. Να το λέμε «Playstation 3»; Όχι, είναι λάθος. Να το λέμε «PlayStation 3», με μεγάλο S, αφού έχουμε... συνηθίσει πια στο «δασκαλίκι» τόσων χρόνων από το PS2; Όχι, πάλι λάθος. Βάλαμε ένα κενό παραπάνω. Να το λέμε «PlayStation3», λοιπόν; Όχι βέβαια, αφού το τμήμα marketing με τα ξυπνοπούλια της Sony δεν θέλει να ακολουθήσουμε τον τρόπο του PS2. Όοοοοχ

Λοιπόν. Υπάρχει ο σαδισμός, υπάρχει ο πραγματικός σαδισμός, υπάρχει και... ο σαδισμός της Namco. Η εταιρεία που αναπτύσσει την σειρά των fighting games που είναι αδύνατο να μη χαρακτηρίσει κανείς ως την κορυφαία EVER, τη σειρά των Soul Calibur, ετοιμάζει εδώ και αρκετό καιρό τη νέα, τέταρτη έκδοση . Ή μάλλον πέμπτη, αν συνυπολογίσει κανείς και τον «πατέρα» της σειράς, το Soul Edge. Αυτή προορίζεται για το Xbox 360 και το PS3, θα είναι η πρώτη high-definition, η πρώτη online-enabled, η πρώτη «της νέας εποχής». Ως εδώ, όλα καλά. Όχι απλώς καλά, για την ακρίβεια. Super. Το... «σαδιστικό στοιχείο» προκύπτει τη στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς ότι η Namco έχει ξεκινήσει να διοχετεύει στα μέσα ενημέρωσης πληροφορίες και στιγμιότυπα του Soul Calibur IV όχι 6 μήνες, όχι 9 μήνες, αλλά τουλάχιστον 12 πριν την κυκλοφορία του τίτλου στην αγορά! Γιατί, μαμά Namco; Γιατί...; Δεν αντιλαμβάνεται κανείς εκεί στα κεντρικά σου στην Ιαπωνία ότι για πολλές χιλιάδες gamers σε όλο τον πλανήτη, αυτό δεν είνα

Εντάξει, λοιπόν. Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε και τόσο το Heavenly Sword για το PlayStation3 - σίγουρα όχι όσο ήλπιζα ή θα ήθελα, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια ανάπτυξης (την πρώτη φορά που διάβασα γι’ αυτό ήταν σε στήλη του project manager του, του Taheem Antoniades, στο περιοδικό Edge, όταν ακόμη ο τίτλος αναπτυσσόταν για το αρχικό Xbox!). Όλοι οι λόγοι της απογοήτευσης , δε, είναι όχι μόνο απτοί, αλλά και αναμφισβήτητοι: δεν έχουν να κάνουν με «θέματα γούστου», με άλλα λόγια. Oh, well. Παρ’ όλα αυτά, η δημιουργία της Ninja Theory έχει να επιδείξει κάτι εξαιρετικό: καλλιτεχνική φροντίδα και πραγματικά υπέροχο artwork. Η πρωταγωνίστρια (μία sexy δεσποινίδα ονόματι Nariko) μπορεί να μην απειλεί να εκθρονίσει τη Lara Croft ακριβώς, αλλά είναι ένας χαρακτήρας με αρκετό «βάθος» για να στηρίξει κανείς πάνω του κάτι παραπάνω από 6-7 ώρες hack’n’slash. Οι περιοχές όπου λαμβάνουν χώρα οι σκηνές της όλης περιπέτειας είναι σχεδιασμένες με λεπτομέρεια μεν, αλλά με τρόπο «παραμυθένιο», ό

Η χώρα απέχει πλέον ελάχιστες ημέρες από την Κυριακή των βουλευτικών εκλογών - και φίλοι ή γνωστοί με τους οποίους εργάζομαι ή/και συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, συζητούν ένα θέμα... «παράπλευρο», με πάρα πολλές έμμεσες όμως συνέπειες. Το συζητούν γιατί, προφανώς, μας αφορά σε πολλαπλά επίπεδα όχι μόνο ως επαγγελματίες, αλλά και σαν καταναλωτές: «τι μέλλει γεννέσθαι» για τον εθνικό μας τηλεπικοινωνιακό φορέα, τον ΟΤΕ, την «επόμενη μέρα»; Με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να έχει ουσιαστικά επιβεβαιώσει τις προθέσεις της όσον αφορά την αλλαγή «καθεστώτος λειτουργίας» του ΟΤΕ στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης κρατικών επιχειρήσεων που προωθεί, σχεδόν όλοι ασχολούνται μόνο με την οικονομική και την πολιτική πλευρά του θέματος, για μία σειρά από λόγους (αυτούς των σκοπιμοτήτων μη εξαιρουμένων). Ελάχιστοι, ωστόσο, είναι εκείνοι που μπορούν ή νοιάζονται να διακρίνουν τις συνέπειες της «επόμενης μέρας»: όχι μόνο αυτής των εκλογών, αλλά της επόμενης από εκείνη κατά την οποία θα ανακοινωθ

Μόλις τελείωσε, λοιπόν, το event της Apple στις ΗΠΑ, όπου τόσα και τόσα περίμενε… το μισό Web να ανακοινωθούν (έστω κι αν, σε τελική ανάλυση, το μόνο που θέλουμε πια όλοι να διαπιστώνουμε στα events της Apple είναι… ποιές φήμες θα βγουν αληθινές και ποιές όχι). Και, παραδόξως, αυτή τη φορά όχι μόνο πολλές από τις φήμες βγήκαν αληθινές, αλλά και τα περισσότερα από τα όσα ήλπιζαν πολλοί να ανακοινωθούν όντως επιβεβαιώθηκαν. Νέοι iPod Nano με δυνατότητες αναπαραγωγής video, iPod Touch με το interface του iPhone και διασύνδεση μέσω Wi-Fi, το iTunes προσβάσιμο και χρησιμοποιήσιμο απευθείας μέσα από αυτό, οπουδήποτε… σωστό wet dream για τα fanboys (και τους λογιστές της αμερικανικής εταιρείας, φυσικά). Γιατί, λοιπόν, δεν αισθάνομαι πια κανέναν, μα κανέναν ενθουσιασμό; Έστω επιφανειακό, έστω και εκείνον τον παροδικό για κάθε τί νέο και ενδιαφέρον, από τεχνολογικής πάντα πλευράς; Weird. Εδώ είναι το κατάλληλο σημείο για να «καταθέσω» κάτι. Μισώ από τα κατάβαθα της ψυχής μου τα fanboys της Ap

Δεν συνηθίζω να... «διαφημίζω» τα μέσα ενημέρωσης με τα οποία συνεργάζομαι, αλλά ενίοτε έχει νόημα και ουσία κάτι τέτοιο - και το τεύχος Σεπτεμβρίου του PC World είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μία από τις περιπτώσεις αυτές. Ο λόγος είναι απλός: στο συνοδευτικό DVD του περιοδικού εμπεριέχεται η πλήρης έκδοση του NetObjects Fusion 9, ενός από τα «ιστορικά» προγράμματα δημιουργίας Web sites σε περιβάλλον WYSIWYG (με άλλα λόγια δημιουργίας τους όχι με τον... σκληρό τρόπο του «ωμού κώδικα», αλλά με αυτόν που ακολουθεί τη λογική των σχεδιαστικών εφαρμογών). Δεν πρόκειται για περιορισμένο χρονικά ή με «κομμένα χαρακτηριστικά» πρόγραμμα, αλλά για την πλήρη εφαρμογή όπως πωλούνταν μέχρι και τον Δεκέμβρη από την NetObjects. Η ένατη αυτή έκδοση «υπολείπεται» μόλις μίας από την πιο πρόσφατη, τη δέκατη, και το πλήθος των λειτουργιών και δυνατοτήτων που παρέχει την καθιστά απολύτως κατάλληλη ακόμη και για ημιεπαγγελματική χρήση. Φυσικά, το περιοδικό - και σωστά - δίνει έμφαση στην ευχρηστία του,

Έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων τα τελευταία χρόνια για το αν και κατά πόσο είναι θεμιτή και έχει γενικώς νόημα η τοποθέτηση διαφημίσεων στα σύγχρονα games για προσωπικούς υπολογιστές και/ή συστήματα ψυχαγωγίας όπως το Xbox 360 και το PS3. «Την απάντηση» δεν την έχει ακόμη κανένας, φυσικά, αφού τα όποια «πειράματα» έχουν γίνει προς το παρόν σε περιορισμένη κλίμακα, ενώ οι βασικότερες υποψήφιες «κατηγορίες» (τα online FPS και τα MMORPG) είναι για την ώρα... «μην αγγίζετε»: για τα πρώτα οι πάντες θεωρούν το «δωρεάν» αυτονόητο, για τα δεύτερα όποιος πληρώνει ήδη, λογικό είναι να μην... θέλει να ξαναπληρώνει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την δημιουργό εταιρεία για τη διασκέδασή του. Κάτι διαφορετικό, πάντως, δοκιμάζει αυτόν τον καιρό η GameTap, γνωστή υπηρεσία διάθεσης τίτλων μέσω Δικτύου. Το concept είναι απλό: θα δέχονταν οι παίκτες να εμφανίζονται διαφημίσεις στα games τους, αν τα ίδια τα games τούς προσφέρονταν... δωρεάν; Πράγματι, από τον τεράστιο κατάλογό της και μέσα από ένα ιδιό

Άσχετο, εντελώς άσχετο με ο,τιδήποτε άλλο - μα απλώς δεν μπορούσα να μην το... «καταθέσω» με κάποιο τρόπο. Αν και τα τελευταία 15 χρόνια ασκώ το ευγενές (λέμε τώρα) επάγγελμα του δημοσιογράφου, είχα πάντοτε ένα πάθος με την τυπογραφία και τις γραμματοσειρές, την ιστορία τους, την εξέλιξή τους κλπ. (όπως και με τη γραφιστική γενικά, αλλά είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα αυτό). Τα τελευταία χρόνια, έχοντας επικεντρωθεί στο Web και σε... πέντε typefaces το πολύ, είχα κατά τι απομακρυνθεί από το χώρο της τυπογραφίας και δη της digital (αφού όλες οι γραμματοσειρές πλέον σχεδιάζονται ηλεκτρονικά και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών δεν τυπώνεται ποτέ). Και, κατά συνέπεια, είχα ξεχάσει πόσο πολύ διασκέδαζα παλαιότερα με τον τρόπο που οι σχεδιαστές γραμματοσειρών «ονοματίζουν» τις δημιουργίες τους. Μέχρι χθες. Ακούγεται αστείο; Είναι! Αλλά πιο πολύ απ' όσο φαντάζεται αρχικά κανείς, γιατί ως γνωστόν «είναι τρελοί αυτοί οι γραφίστες» (με την γλυκειά, αξιαγάπητη έννοια) και έχουν ανάγει την ονομασία ενός ν

Τι να προλάβει να... «αναφέρει» κανείς από τις διακοπές του, όταν αυτές κράτησαν μία εβδομάδα, όταν σκοπός του φετινού εγχειρήματος ήταν ακριβώς να... μην συμβεί απολύτως τίποτε (ο ορισμός της «ηρεμίας», καλώς ή κακώς) και όταν, ώρες μετά την επιστροφή, πρέπει να φτιάξει βαλιτσούλα για επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή στην Ελβετία; Η απάντηση είναι απλή. Θα αναφέρει κανείς το μόνο πράγμα που, στην ήρεμη εβδομάδα που πέρασε, «τον χάλασε». Και τον έκανε να ντραπεί, για πολλοστή φορά, που πρέπει να δηλώνει ως ελληνική την υπηκοότητά του. Το σκηνικό όχι ακριβώς ασυνήθιστο: ένας φυσικός ορμίσκος, μακριά από κατοικημένη περιοχή, όπου... συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων (είπαμε, ορμίσκος) διαλέγει να κάνει κάθε μέρα «το μπάνιο του». Μαζεμένοι σε πενήντα βήματα παραλία ηλικιωμένοι άνθρωποι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους - ως επί το πλείστον πολύ μικρά σε ηλικία - και... εμείς (ναι, ΟΚ, whatever... κάποια στιγμή τη βαριέται κανείς την οργανωμένη παραλία με τις καρέκλες προς ενοικίαση και τον ο-Θεό

Προσπαθώ αυτές τις ημέρες να τελειώσω εκείνο το... ευλογημένο (κατά το «τιμημένο») αφιέρωμα του Gamespin στη χρήση του PlayStation3 και του Xbox 360 σε περιβάλλον home cinema. Αυτό θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί στις αρχές Απριλίου, αλλά με μία σειρά από πράγματα να έχουν προκύψει στο μεσοδιάστημα, δεν κατέστη εφικτό. Όταν κατέστη, και το θέμα είχε πια φτάσει σχεδόν στην ολοκλήρωσή του, διέθεσε η Sony το περίφημο update 1.80 του PS3 και... μία μεγάλη σειρά από πράγματα έπρεπε να αλλάξουν στην τελική μου γνώμη για το ζήτημα. Κι αν υπάρχει κάτι που ένας δημοσιογράφος σιχαίνεται, είναι να «πετάει κείμενα». Εξακριβωμένο. Σε κάθε περίπτωση, άλλο είναι εκείνο το γεγονός που θεωρώ πραγματικά ενοχλητικό, ανησυχητικό και, σε τελική ανάλυση, απλώς λάθος να συμβαίνει: στη διαδικασία της συγκέντρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων ταινιών σε Blu-ray και HD-DVD για να τις παρακολουθήσω, συνειδητοποίησα ότι στην ελληνική αγορά έχει γίνει πέραν του δέοντος δύσκολο να βρει κανείς ταινίες στο δεύτερο φορμά

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πολύ συχνά, ακόμη και άνθρωποι που «έχουν μεγαλώσει μέσα στα gadgets και τις ιδιοτροπίες τους», μπορούν να χάσουν την υπομονή τους με τις μεγάλες πολυεθνικές της πληροφορικής και της τεχνολογίας: από τη στιγμή που αυτές θα κάνουν μία πώληση, «ξεχνούν» υπερβολικά εύκολα τον πελάτη που τις τίμησε με την επιλογή του. Το εκνευριστικό είναι, δε, πως το κάνουν όχι μόνο «ελαφρά τη καρδία», αλλά και σκόπιμα: στην ουσία, έχοντας ήδη «κάνει την πώληση», αντιμετωπίζουν όλους μας σαν επίδοξους πελάτες για το επόμενο προϊόν που θέλουν να αγοράσουμε, όχι σαν κάποιους που πρέπει να υποστηρίξουν για την αγορά που ήδη κάναμε. Εξηγούμαι. Τα καλοκαίρια χρησιμοποιώ το PSP εκτός σπιτιού πολύ περισσότερο απ' όσο σε άλλες περιόδους του χρόνου (όπως είναι και το λογικό). Αν και χρησιμοποιούσα ήδη ένα Memory Stick των 2 GB χωρίς προβλήματα, αποφάσισα πριν από μερικές ημέρες - παρά την αλμυρή τιμή της - να αποκτήσω την «ναυαρχίδα» των καρτών μνήμης της Sony, το Memory Stic

Απόδειξη δεν χρειάζεται πραγματικά, βέβαια, για να «σηκώσει κανείς τα χέρια ψηλά» και να αποδεχθεί ότι όχι, το χρήμα δεν αγοράζει ούτε καλλιέργεια, ούτε τρόπους σε έναν άνθρωπο. Αλλά... ε, να. Ενοχλεί να το διαπιστώνει τόσο εύκολα και τόσο κοινότυπα κανείς, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Όπως στην αίθουσα Gold του Village στο The Mall, η οποία κοστίζει - μαζί με τα εισιτήρια - 100 ευρώ «μέσα στο νερό» για δύο άτομα, αν θέλουν να απολαύσουν ένα καλό μπουκάλι κρασί και μία ποικιλία με την ταινία τους (κακό πράγμα το ξεροσφύρι). Στην Gold, κατά συνέπεια, δεν συναντά κανείς πιτσιρίκια που νομίζουν ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι παιδική χαρά, ούτε teenagers που θεωρούν «μαγκιά» να κάνουν φασαρία. Το κόστος είναι απαγορευτικό, ακόμη και για τους... «γόνους πλουσίων οικογενειών» της εν λόγω συνομοταξίας. Απ' ότι φαίνεται, πάντως, το κόστος αυτό δεν είναι καθόλου απαγορευτικό για τα γνωστά ζώα-ανθρώπους (και προσβάλλει κανείς κατάφωρα τα ζώα όταν χρησιμοποιεί τον όρο) που όχι μόνο δεν

Καλά λένε... «ποτέ μη λες ποτέ», τελικά. Αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή είναι κάτι που «ποτέ δεν θα έκανα», είναι κάτι που σφόδρα αποδοκίμαζα σε άλλους. «Εγώ, να ανοίξω τα εσώψυχά μου στο Web; Δεν πάτε καλά. Αυτά είναι για τους προβληματικούς. Γι' αυτούς που θέλουν να τραβήξουν σώνει και καλά την προσοχή, γι' αυτούς που νομίζουν ότι τα μικρά τους δράματα μας αφορούν. Σοβαρευτείτε». «Ποτέ μη λες ποτέ», λοιπόν. Γιατί είμαι έτοιμος να κάνω ακριβώς αυτό το πράγμα. Σήμερα, μετά από 14 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας, μάζεψα το γραφείο μου στην Ελευθεροτυπία. Τον Ιούνιο του 1993 έδωσα τα πρώτα μου κειμενάκια, πολύ δειλά και συνεσταλμένα στην αρχή, σαν κάθε ένα από αυτά να ήταν φτιαγμένο από ζάχαρη. Και όχι. Κανένα από εκείνα δεν είχε να κάνει με υπολογιστές, το Internet ή τα games. Ήταν... «κανονικά» δημοσιογραφικά κομμάτια. Για την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα και τα προβλήματα των μειονοτήτων. Μάλιστα, κύριε. Όχι δημοσιογραφία «της πολυθρόνας». Σοβαρή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μ