Τεχναγωγία!

Δεν συνηθίζω να... «διαφημίζω» τα μέσα ενημέρωσης με τα οποία συνεργάζομαι, αλλά ενίοτε έχει νόημα και ουσία κάτι τέτοιο - και το τεύχος Σεπτεμβρίου του PC World είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, μία από τις περιπτώσεις αυτές. Ο λόγος είναι απλός: στο συνοδευτικό DVD του περιοδικού εμπεριέχεται η πλήρης έκδοση του NetObjects Fusion 9, ενός από τα «ιστορικά» προγράμματα δημιουργίας Web sites σε περιβάλλον WYSIWYG (με άλλα λόγια δημιουργίας τους όχι με τον... σκληρό τρόπο του «ωμού κώδικα», αλλά με αυτόν που ακολουθεί τη λογική των σχεδιαστικών εφαρμογών). Δεν πρόκειται για περιορισμένο χρονικά ή με «κομμένα χαρακτηριστικά» πρόγραμμα, αλλά για την πλήρη εφαρμογή όπως πωλούνταν μέχρι και τον Δεκέμβρη από την NetObjects. Η ένατη αυτή έκδοση «υπολείπεται» μόλις μίας από την πιο πρόσφατη, τη δέκατη, και το πλήθος των λειτουργιών και δυνατοτήτων που παρέχει την καθιστά απολύτως κατάλληλη ακόμη και για ημιεπαγγελματική χρήση. Φυσικά, το περιοδικό - και σωστά - δίνει έμφαση στην ευχρηστία του,

Έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων τα τελευταία χρόνια για το αν και κατά πόσο είναι θεμιτή και έχει γενικώς νόημα η τοποθέτηση διαφημίσεων στα σύγχρονα games για προσωπικούς υπολογιστές και/ή συστήματα ψυχαγωγίας όπως το Xbox 360 και το PS3. «Την απάντηση» δεν την έχει ακόμη κανένας, φυσικά, αφού τα όποια «πειράματα» έχουν γίνει προς το παρόν σε περιορισμένη κλίμακα, ενώ οι βασικότερες υποψήφιες «κατηγορίες» (τα online FPS και τα MMORPG) είναι για την ώρα... «μην αγγίζετε»: για τα πρώτα οι πάντες θεωρούν το «δωρεάν» αυτονόητο, για τα δεύτερα όποιος πληρώνει ήδη, λογικό είναι να μην... θέλει να ξαναπληρώνει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο την δημιουργό εταιρεία για τη διασκέδασή του. Κάτι διαφορετικό, πάντως, δοκιμάζει αυτόν τον καιρό η GameTap, γνωστή υπηρεσία διάθεσης τίτλων μέσω Δικτύου. Το concept είναι απλό: θα δέχονταν οι παίκτες να εμφανίζονται διαφημίσεις στα games τους, αν τα ίδια τα games τούς προσφέρονταν... δωρεάν; Πράγματι, από τον τεράστιο κατάλογό της και μέσα από ένα ιδιό

Άσχετο, εντελώς άσχετο με ο,τιδήποτε άλλο - μα απλώς δεν μπορούσα να μην το... «καταθέσω» με κάποιο τρόπο. Αν και τα τελευταία 15 χρόνια ασκώ το ευγενές (λέμε τώρα) επάγγελμα του δημοσιογράφου, είχα πάντοτε ένα πάθος με την τυπογραφία και τις γραμματοσειρές, την ιστορία τους, την εξέλιξή τους κλπ. (όπως και με τη γραφιστική γενικά, αλλά είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα αυτό). Τα τελευταία χρόνια, έχοντας επικεντρωθεί στο Web και σε... πέντε typefaces το πολύ, είχα κατά τι απομακρυνθεί από το χώρο της τυπογραφίας και δη της digital (αφού όλες οι γραμματοσειρές πλέον σχεδιάζονται ηλεκτρονικά και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών δεν τυπώνεται ποτέ). Και, κατά συνέπεια, είχα ξεχάσει πόσο πολύ διασκέδαζα παλαιότερα με τον τρόπο που οι σχεδιαστές γραμματοσειρών «ονοματίζουν» τις δημιουργίες τους. Μέχρι χθες. Ακούγεται αστείο; Είναι! Αλλά πιο πολύ απ' όσο φαντάζεται αρχικά κανείς, γιατί ως γνωστόν «είναι τρελοί αυτοί οι γραφίστες» (με την γλυκειά, αξιαγάπητη έννοια) και έχουν ανάγει την ονομασία ενός ν

Τι να προλάβει να... «αναφέρει» κανείς από τις διακοπές του, όταν αυτές κράτησαν μία εβδομάδα, όταν σκοπός του φετινού εγχειρήματος ήταν ακριβώς να... μην συμβεί απολύτως τίποτε (ο ορισμός της «ηρεμίας», καλώς ή κακώς) και όταν, ώρες μετά την επιστροφή, πρέπει να φτιάξει βαλιτσούλα για επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή στην Ελβετία; Η απάντηση είναι απλή. Θα αναφέρει κανείς το μόνο πράγμα που, στην ήρεμη εβδομάδα που πέρασε, «τον χάλασε». Και τον έκανε να ντραπεί, για πολλοστή φορά, που πρέπει να δηλώνει ως ελληνική την υπηκοότητά του. Το σκηνικό όχι ακριβώς ασυνήθιστο: ένας φυσικός ορμίσκος, μακριά από κατοικημένη περιοχή, όπου... συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων (είπαμε, ορμίσκος) διαλέγει να κάνει κάθε μέρα «το μπάνιο του». Μαζεμένοι σε πενήντα βήματα παραλία ηλικιωμένοι άνθρωποι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους - ως επί το πλείστον πολύ μικρά σε ηλικία - και... εμείς (ναι, ΟΚ, whatever... κάποια στιγμή τη βαριέται κανείς την οργανωμένη παραλία με τις καρέκλες προς ενοικίαση και τον ο-Θεό