Τεχναγωγία!

Ένας χρόνος σχεδόν έχει περάσει από τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε για το PS3 σαν να ήταν «προ των πυλών» της ελληνικής αγοράς (πού να το φανταζόμασταν τότε ότι από Νοέμβρη, θα το βλέπαμε Μάρτη στα μέρη μας). Παρ' όλα αυτά, μόλις σήμερα συνειδητοποίησα πραγματικά πόσο απίθανα, απίστευτα πολύ συνεχίζω να εκνευρίζομαι όταν αντικρύζω σε Δελτία Τύπου (που αντιγράφονται copy/paste κατά κόρον από πολλά μέσα ενημέρωσης), σε e-shops, αλλά και όπου αλλού αναφέρεται το όνομα του συστήματος της Sony, τον τρόπο με τον οποίο η ιαπωνική εταιρεία θέλει να αναφέρουμε το προϊόν της. Να το λέμε «PS3»; Όχι, παρ' εκτός κι αν είναι απολύτως απαραίτητο. Να το λέμε «Playstation 3»; Όχι, είναι λάθος. Να το λέμε «PlayStation 3», με μεγάλο S, αφού έχουμε... συνηθίσει πια στο «δασκαλίκι» τόσων χρόνων από το PS2; Όχι, πάλι λάθος. Βάλαμε ένα κενό παραπάνω. Να το λέμε «PlayStation3», λοιπόν; Όχι βέβαια, αφού το τμήμα marketing με τα ξυπνοπούλια της Sony δεν θέλει να ακολουθήσουμε τον τρόπο του PS2. Όοοοοχ

Λοιπόν. Υπάρχει ο σαδισμός, υπάρχει ο πραγματικός σαδισμός, υπάρχει και... ο σαδισμός της Namco. Η εταιρεία που αναπτύσσει την σειρά των fighting games που είναι αδύνατο να μη χαρακτηρίσει κανείς ως την κορυφαία EVER, τη σειρά των Soul Calibur, ετοιμάζει εδώ και αρκετό καιρό τη νέα, τέταρτη έκδοση . Ή μάλλον πέμπτη, αν συνυπολογίσει κανείς και τον «πατέρα» της σειράς, το Soul Edge. Αυτή προορίζεται για το Xbox 360 και το PS3, θα είναι η πρώτη high-definition, η πρώτη online-enabled, η πρώτη «της νέας εποχής». Ως εδώ, όλα καλά. Όχι απλώς καλά, για την ακρίβεια. Super. Το... «σαδιστικό στοιχείο» προκύπτει τη στιγμή που συνειδητοποιεί κανείς ότι η Namco έχει ξεκινήσει να διοχετεύει στα μέσα ενημέρωσης πληροφορίες και στιγμιότυπα του Soul Calibur IV όχι 6 μήνες, όχι 9 μήνες, αλλά τουλάχιστον 12 πριν την κυκλοφορία του τίτλου στην αγορά! Γιατί, μαμά Namco; Γιατί...; Δεν αντιλαμβάνεται κανείς εκεί στα κεντρικά σου στην Ιαπωνία ότι για πολλές χιλιάδες gamers σε όλο τον πλανήτη, αυτό δεν είνα

Εντάξει, λοιπόν. Ομολογώ ότι δεν μου άρεσε και τόσο το Heavenly Sword για το PlayStation3 - σίγουρα όχι όσο ήλπιζα ή θα ήθελα, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια ανάπτυξης (την πρώτη φορά που διάβασα γι’ αυτό ήταν σε στήλη του project manager του, του Taheem Antoniades, στο περιοδικό Edge, όταν ακόμη ο τίτλος αναπτυσσόταν για το αρχικό Xbox!). Όλοι οι λόγοι της απογοήτευσης , δε, είναι όχι μόνο απτοί, αλλά και αναμφισβήτητοι: δεν έχουν να κάνουν με «θέματα γούστου», με άλλα λόγια. Oh, well. Παρ’ όλα αυτά, η δημιουργία της Ninja Theory έχει να επιδείξει κάτι εξαιρετικό: καλλιτεχνική φροντίδα και πραγματικά υπέροχο artwork. Η πρωταγωνίστρια (μία sexy δεσποινίδα ονόματι Nariko) μπορεί να μην απειλεί να εκθρονίσει τη Lara Croft ακριβώς, αλλά είναι ένας χαρακτήρας με αρκετό «βάθος» για να στηρίξει κανείς πάνω του κάτι παραπάνω από 6-7 ώρες hack’n’slash. Οι περιοχές όπου λαμβάνουν χώρα οι σκηνές της όλης περιπέτειας είναι σχεδιασμένες με λεπτομέρεια μεν, αλλά με τρόπο «παραμυθένιο», ό

Η χώρα απέχει πλέον ελάχιστες ημέρες από την Κυριακή των βουλευτικών εκλογών - και φίλοι ή γνωστοί με τους οποίους εργάζομαι ή/και συνεργάζομαι τα τελευταία χρόνια, συζητούν ένα θέμα... «παράπλευρο», με πάρα πολλές έμμεσες όμως συνέπειες. Το συζητούν γιατί, προφανώς, μας αφορά σε πολλαπλά επίπεδα όχι μόνο ως επαγγελματίες, αλλά και σαν καταναλωτές: «τι μέλλει γεννέσθαι» για τον εθνικό μας τηλεπικοινωνιακό φορέα, τον ΟΤΕ, την «επόμενη μέρα»; Με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να έχει ουσιαστικά επιβεβαιώσει τις προθέσεις της όσον αφορά την αλλαγή «καθεστώτος λειτουργίας» του ΟΤΕ στο πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης κρατικών επιχειρήσεων που προωθεί, σχεδόν όλοι ασχολούνται μόνο με την οικονομική και την πολιτική πλευρά του θέματος, για μία σειρά από λόγους (αυτούς των σκοπιμοτήτων μη εξαιρουμένων). Ελάχιστοι, ωστόσο, είναι εκείνοι που μπορούν ή νοιάζονται να διακρίνουν τις συνέπειες της «επόμενης μέρας»: όχι μόνο αυτής των εκλογών, αλλά της επόμενης από εκείνη κατά την οποία θα ανακοινωθ

Μόλις τελείωσε, λοιπόν, το event της Apple στις ΗΠΑ, όπου τόσα και τόσα περίμενε… το μισό Web να ανακοινωθούν (έστω κι αν, σε τελική ανάλυση, το μόνο που θέλουμε πια όλοι να διαπιστώνουμε στα events της Apple είναι… ποιές φήμες θα βγουν αληθινές και ποιές όχι). Και, παραδόξως, αυτή τη φορά όχι μόνο πολλές από τις φήμες βγήκαν αληθινές, αλλά και τα περισσότερα από τα όσα ήλπιζαν πολλοί να ανακοινωθούν όντως επιβεβαιώθηκαν. Νέοι iPod Nano με δυνατότητες αναπαραγωγής video, iPod Touch με το interface του iPhone και διασύνδεση μέσω Wi-Fi, το iTunes προσβάσιμο και χρησιμοποιήσιμο απευθείας μέσα από αυτό, οπουδήποτε… σωστό wet dream για τα fanboys (και τους λογιστές της αμερικανικής εταιρείας, φυσικά). Γιατί, λοιπόν, δεν αισθάνομαι πια κανέναν, μα κανέναν ενθουσιασμό; Έστω επιφανειακό, έστω και εκείνον τον παροδικό για κάθε τί νέο και ενδιαφέρον, από τεχνολογικής πάντα πλευράς; Weird. Εδώ είναι το κατάλληλο σημείο για να «καταθέσω» κάτι. Μισώ από τα κατάβαθα της ψυχής μου τα fanboys της Ap