Τεχναγωγία!

Προσπαθώ αυτές τις ημέρες να τελειώσω εκείνο το... ευλογημένο (κατά το «τιμημένο») αφιέρωμα του Gamespin στη χρήση του PlayStation3 και του Xbox 360 σε περιβάλλον home cinema. Αυτό θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί στις αρχές Απριλίου, αλλά με μία σειρά από πράγματα να έχουν προκύψει στο μεσοδιάστημα, δεν κατέστη εφικτό. Όταν κατέστη, και το θέμα είχε πια φτάσει σχεδόν στην ολοκλήρωσή του, διέθεσε η Sony το περίφημο update 1.80 του PS3 και... μία μεγάλη σειρά από πράγματα έπρεπε να αλλάξουν στην τελική μου γνώμη για το ζήτημα. Κι αν υπάρχει κάτι που ένας δημοσιογράφος σιχαίνεται, είναι να «πετάει κείμενα». Εξακριβωμένο. Σε κάθε περίπτωση, άλλο είναι εκείνο το γεγονός που θεωρώ πραγματικά ενοχλητικό, ανησυχητικό και, σε τελική ανάλυση, απλώς λάθος να συμβαίνει: στη διαδικασία της συγκέντρωσης όσο το δυνατόν περισσότερων ταινιών σε Blu-ray και HD-DVD για να τις παρακολουθήσω, συνειδητοποίησα ότι στην ελληνική αγορά έχει γίνει πέραν του δέοντος δύσκολο να βρει κανείς ταινίες στο δεύτερο φορμά

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πολύ συχνά, ακόμη και άνθρωποι που «έχουν μεγαλώσει μέσα στα gadgets και τις ιδιοτροπίες τους», μπορούν να χάσουν την υπομονή τους με τις μεγάλες πολυεθνικές της πληροφορικής και της τεχνολογίας: από τη στιγμή που αυτές θα κάνουν μία πώληση, «ξεχνούν» υπερβολικά εύκολα τον πελάτη που τις τίμησε με την επιλογή του. Το εκνευριστικό είναι, δε, πως το κάνουν όχι μόνο «ελαφρά τη καρδία», αλλά και σκόπιμα: στην ουσία, έχοντας ήδη «κάνει την πώληση», αντιμετωπίζουν όλους μας σαν επίδοξους πελάτες για το επόμενο προϊόν που θέλουν να αγοράσουμε, όχι σαν κάποιους που πρέπει να υποστηρίξουν για την αγορά που ήδη κάναμε. Εξηγούμαι. Τα καλοκαίρια χρησιμοποιώ το PSP εκτός σπιτιού πολύ περισσότερο απ' όσο σε άλλες περιόδους του χρόνου (όπως είναι και το λογικό). Αν και χρησιμοποιούσα ήδη ένα Memory Stick των 2 GB χωρίς προβλήματα, αποφάσισα πριν από μερικές ημέρες - παρά την αλμυρή τιμή της - να αποκτήσω την «ναυαρχίδα» των καρτών μνήμης της Sony, το Memory Stic

Απόδειξη δεν χρειάζεται πραγματικά, βέβαια, για να «σηκώσει κανείς τα χέρια ψηλά» και να αποδεχθεί ότι όχι, το χρήμα δεν αγοράζει ούτε καλλιέργεια, ούτε τρόπους σε έναν άνθρωπο. Αλλά... ε, να. Ενοχλεί να το διαπιστώνει τόσο εύκολα και τόσο κοινότυπα κανείς, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Όπως στην αίθουσα Gold του Village στο The Mall, η οποία κοστίζει - μαζί με τα εισιτήρια - 100 ευρώ «μέσα στο νερό» για δύο άτομα, αν θέλουν να απολαύσουν ένα καλό μπουκάλι κρασί και μία ποικιλία με την ταινία τους (κακό πράγμα το ξεροσφύρι). Στην Gold, κατά συνέπεια, δεν συναντά κανείς πιτσιρίκια που νομίζουν ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι παιδική χαρά, ούτε teenagers που θεωρούν «μαγκιά» να κάνουν φασαρία. Το κόστος είναι απαγορευτικό, ακόμη και για τους... «γόνους πλουσίων οικογενειών» της εν λόγω συνομοταξίας. Απ' ότι φαίνεται, πάντως, το κόστος αυτό δεν είναι καθόλου απαγορευτικό για τα γνωστά ζώα-ανθρώπους (και προσβάλλει κανείς κατάφωρα τα ζώα όταν χρησιμοποιεί τον όρο) που όχι μόνο δεν

Καλά λένε... «ποτέ μη λες ποτέ», τελικά. Αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή είναι κάτι που «ποτέ δεν θα έκανα», είναι κάτι που σφόδρα αποδοκίμαζα σε άλλους. «Εγώ, να ανοίξω τα εσώψυχά μου στο Web; Δεν πάτε καλά. Αυτά είναι για τους προβληματικούς. Γι' αυτούς που θέλουν να τραβήξουν σώνει και καλά την προσοχή, γι' αυτούς που νομίζουν ότι τα μικρά τους δράματα μας αφορούν. Σοβαρευτείτε». «Ποτέ μη λες ποτέ», λοιπόν. Γιατί είμαι έτοιμος να κάνω ακριβώς αυτό το πράγμα. Σήμερα, μετά από 14 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας, μάζεψα το γραφείο μου στην Ελευθεροτυπία. Τον Ιούνιο του 1993 έδωσα τα πρώτα μου κειμενάκια, πολύ δειλά και συνεσταλμένα στην αρχή, σαν κάθε ένα από αυτά να ήταν φτιαγμένο από ζάχαρη. Και όχι. Κανένα από εκείνα δεν είχε να κάνει με υπολογιστές, το Internet ή τα games. Ήταν... «κανονικά» δημοσιογραφικά κομμάτια. Για την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα και τα προβλήματα των μειονοτήτων. Μάλιστα, κύριε. Όχι δημοσιογραφία «της πολυθρόνας». Σοβαρή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μ

Ευχάριστο είναι να αισθάνεται κανείς ότι η... διαίσθηση που χρησιμοποιούσε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του «δεν τον έχει εγκαταλείψει»! Η αλήθεια είναι ότι όλα «μύριζαν νέο PSP» εδώ και πολύ καιρό στην αγορά της φορητής ψυχαγωγίας και, ενώ πολλοί αμφέβαλλαν, τελικά αποδείχθηκε ότι μία ανανέωση για το «μαύρο διαμάντι» είχε νόημα, με τον απλούστερο και σαφέστερο τρόπο: η Sony επέδειξε το «νέο PSP» πριν από μερικές ώρες στην Santa Monica, στο πλαίσιο της Ε3 2007. Τυχαία αυτό το post βρίσκεται... ακριβώς πάνω από το προηγούμενο; Φυσικά και όχι! Οι διαφορές ανάμεσα στο παλιό και το νέο PSP δεν είναι ακριβώς... μεγάλες. Όλα όσα είχαν κατά κόρον συζητηθεί ως πιθανές αλλαγές, τελικά «προσπέρασαν». Το UMD παραμένει το κύριο φορμά για ταινίες και games, μνήμη flash αρκετή για να αποθηκεύει κανείς μόνιμα σε αυτήν περιεχόμενο δεν έχει προστεθεί, ενώ η διασύνδεση Wi-Fi παραμένει «b» και όχι «g» ή «n» (η εξαιρετική οθόνη δεν υπήρχε λόγος να αλλάξει, προφανώς, οπότε παρέμεινε ως έχει). Υπάρχουν όμω

…και δεν είναι πατάτες φούρνου. Μετά και από τη σχετικά μικρή μεν, αλλά αντιληπτή μείωση τιμής του PlayStation Portable (που το φέρνει σε «απόσταση ανάσας» από τα 150 ευρώ του Nintendo DS, μόλις στα 170), αναζωπυρώθηκαν οι εικασίες για το πολυσυζητημένο «PSP 2.0», το οποίο και η ίδια η Sony έχει παραδεχθεί ότι «θα εμφανιστεί κάποια στιγμή». Αποκαλύφθηκε και η δυνατότητα του firmware 3.50 και 3.51 να «φορτώνει» ISO από το Memory Stick (κάτι που ο Dark Alex και οι φίλοι του μας είχαν προσφέρει εδώ και ένα χρόνο, λέμε τώρα) και… «ήρθε κι έδεσε». Λογικό! Το θέμα δεν είναι το «αν», με άλλα λόγια, αλλά το «πότε»… και η μείωση τιμής του παρόντος συστήματος, σε συνδυασμό με την συγχρονισμένη κυκλοφορία κορυφαίων τίτλων γι’ αυτό σε χαμηλή τιμή, έχει ήδη «μεταφραστεί» από πολλούς ως μετρημένη μεν, αλλά ευδιάκριτη κίνηση της ιαπωνικής εταιρείας να «σπρώξει» το στοκ της παγκοσμίως και να «κάνει χώρο» για τον διάδοχο, για κυκλοφορία ίσως και μέσα στον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη. Κατά γενική