«Κατόπιν απομακρύνσεως εκ του ταμείου»... και άλλα «Sticky» θέματα
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πολύ συχνά, ακόμη και άνθρωποι που «έχουν μεγαλώσει μέσα στα gadgets και τις ιδιοτροπίες τους», μπορούν να χάσουν την υπομονή τους με τις μεγάλες πολυεθνικές της πληροφορικής και της τεχνολογίας: από τη στιγμή που αυτές θα κάνουν μία πώληση, «ξεχνούν» υπερβολικά εύκολα τον πελάτη που τις τίμησε με την επιλογή του. Το εκνευριστικό είναι, δε, πως το κάνουν όχι μόνο «ελαφρά τη καρδία», αλλά και σκόπιμα: στην ουσία, έχοντας ήδη «κάνει την πώληση», αντιμετωπίζουν όλους μας σαν επίδοξους πελάτες για το επόμενο προϊόν που θέλουν να αγοράσουμε, όχι σαν κάποιους που πρέπει να υποστηρίξουν για την αγορά που ήδη κάναμε.
Εξηγούμαι. Τα καλοκαίρια χρησιμοποιώ το PSP εκτός σπιτιού πολύ περισσότερο απ' όσο σε άλλες περιόδους του χρόνου (όπως είναι και το λογικό). Αν και χρησιμοποιούσα ήδη ένα Memory Stick των 2 GB χωρίς προβλήματα, αποφάσισα πριν από μερικές ημέρες - παρά την αλμυρή τιμή της - να αποκτήσω την «ναυαρχίδα» των καρτών μνήμης της Sony, το Memory Stick Pro Duo των 8 GB. Το εν λόγω MS είχε ξεκινήσει να κοστίζει όσο ένα... Nintendo Wii όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στην αγορά, τώρα κοστίζει όσο ένα PSP, αλλά θεώρησα ότι η αγορά του θα μου «λύσει τα χέρια», καθώς και όσα MP3 θέλω θα μπορώ να έχω μαζί μου (σε λογικά πλαίσια), και 5-6 games του PSP μόνιμα διαθέσιμα (εννοείται νόμιμα «περασμένα» από αγορασμένα αντίτυπα σε UMD, ε!), και το ίδιο Memory Stick θα είμαι σε θέση να το χρησιμοποιήσω «επιτόπου» με τη Cybershot T-100 για φωτογραφίες και μικρά video clips, ώστε να μην έχω 2-3 κάρτες μαζί μου κάθε φορά.
Super, λοιπόν. Αγοράζω το Pro Duo των 8 GB, ανοίγω τη συσκευασία, εισάγεται στο PSP, αναγνωρίζεται όπως πρέπει, γίνεται format κανονικά (ή έτσι δηλώνει το PSP) και στη συνέχεια στρέφομαι στο PC, για να «περάσω» μερικές μουσικές συλλογές. Το Memory Stick δεν αναγνωρίζεται από το σύστημα. Το file system του σύμφωνα με τα XP είναι RAW, μου προτείνει format, υπακούω, «ανοίγει» ο requester... και τα Windows μου προτείνουν να διαμορφώσουν το Stick στα 3.25 GB (!) αντί για τα «κανονικά» 7.42 GB.
Ορίστε...;
Φυσικά, φταίει ο memory card reader που χρησιμοποίησα, ο ενσωματωμένος στην αριστερή πλευρά του Dell 2407FP. Δεν αναγνωρίζει τα 8 GB της νέας κάρτας. ΟΚ. Δηλαδή... όχι ακριβώς OK, αλλά έστω κατανοητό, αφού το Dell κυκλοφόρησε το 2006 και το Memory Stick τον φετινό Μάρτη. Μετά από περιπλάνηση στο Web site της Dell, όμως, καθίσται σαφές ότι ΔΕΝ υπάρχει update από την εταιρεία για τον ενσωματωμένο card reader του monitor και πιθανότατα δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Η Dell έχει... προχωρήσει με τη ζωή της στο 27άρι και νέο 30άρι monitor της, προφανώς, και «ό,τι πήρατε, πήρατε». Έξοχα.
Μετά από αυτό, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να δοκιμάσω με τον card reader του ίδιου του PC, ο οποίος είναι από εκείνους τους «floppy drive plus 25-in-1» που οι καθ' όλα συμπαθείς Ταϊβανέζοι παράγουν «με την οκά». Αποφασίζω να αποτανθώ στο Vaio, ένα VGN-297XP που ήταν πριν από 3 χρόνια το απλώς κορυφαίο laptop της Sony, με κόστος αντίστοιχο του ακριβότερου σημερινού μοντέλου. Το Vaio έχει φυσικά ενσωματωμένη θύρα Memory Stick, η οποία όμως... κύμβαλα στο παρασκήνιο... ΕΠΙΣΗΣ δεν «βλέπει» στο Pro Duo των 8 GB.
Νέα επίσκεψη στο Web site της Sony για τα Vaio, στο section του support, μήπως η εταιρεία έχει ανανεώσει τους drivers του laptop για την θύρα του Memory Stick. «Ανέκδοτο» και αυτό, απ' ότι φαίνεται, αφού το πιο πρόσφατο update αφορούσε μόνο το software που δίνει η Sony με τα Vaio και έγινε το πρώτο τρίμηνο του 2006.
Ε, κάπου εκεί είναι η ώρα να σκέφτεται άλλα κανείς. Κοινώς, να «τον ζώνουν τα φίδια». Μία μικρή έρευνα μέσω Google και, μερικά λεπτά αργότερα, «έρχεται στην επιφάνεια» ένα user comment σε κάποιο Web site (όχι από τα μεγάλα ή ονομαστά) που ισχυρίζεται ότι... και πάλι κύμβαλα στο παρασκήνιο... η Sony κάπου, κάποτε ανέφερε ότι το Memory Stick Pro Duo των 8 GB θα συνεργάζεται μόνο με προϊόντα που θα διατεθούν το 2007 (!!!) ή όσα μπορούν να αναβαθμιστούν μέσω firmware. Με κανένα από τα παλαιότερα, δηλαδή, ακόμη και δικά της!
Δικό μου το λάθος, λοιπόν. Πριν αγοράσω, έπρεπε να είχα ψάξει πρώτα στα πέρατα του Internet (γιατί στο επίσημο site της Sony δεν αναφέρεται ότι η κάρτα αυτή δεν συνεργάζεται με συγκεκριμένα προϊόντα και ποια είναι αυτά), ώστε να βεβαιωθώ ότι με ΚΑΠΟΙΟ τρόπο θα μπορώ να «διαβάσω» σωστά το Memory Stick Pro Duo των 8 GB. Λάθος μου που νόμισα ότι επειδή αυτό των 2 GB «δούλευε», δεν θα υπάρχει πρόβλημα με αυτό των 8 GB. Ναι, «τραβηγμένο», ναι, εκνευριστικό, αλλά έχω μερίδιο της ευθύνης.
Φυσικά, δεν θυμάμαι να είδα οποιαδήποτε αναφορά για τον μάλλον... εχμ... σημαντικό αυτό περιορισμό στην συσκευασία της κάρτας μνήμης. Αλοίμονο. Να γεννηθεί καμία αμφιβολία στο μυαλό του πελάτη, όταν έχει πια πάρει στα χέρια του το προϊόν και «έχει γίνει η μισή πώληση»; Ούτε κατά διάνοια. Α πα πα πα πα. «Κατόπιν της απομάκρυνσης εκ του ταμείου»... και όλα τα σχετικά.
Επειδή η ελπίδα όμως, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία, αρχίζω να δοκιμάζω άλλα πράγματα. «Kατεβάζω» το ειδικό utility της Sony, το Memory Stick Formatter στην πιο πρόσφατη έκδοσή του, και το δοκιμάζω στο Vaio μήπως και... «γίνει κανένα θαύμα» (η θύρα είναι το πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς). Τίποτε. Δοκιμάζω στο PC το Swiss Knife της CompuApps, ένα πρόγραμμα γνωστό για την ικανότητά του να ξεπερνά τους περιορισμούς των Windows στο format δίσκων (και εδώ οι θύρες φταίνε, αλλά επίσης ποτέ δεν ξέρει κανείς). Τίποτε ξανά.
Όπως λένε στην μοντέρνα ελληνική αργκό, λοιπόν... «ωραία φέτα». Έχω μείνει να κρατώ ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη μου 179 ευρώ που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω με υπολογιστή - παρ' εκτός κι αν έχω μαζί μου πάντοτε ένα καλώδιο USB-to-Mini-USB (γιατί, ευτυχώς, τα Windows «βλέπουν» ως σκληρό δίσκο το Memory Stick του PSP), μία αντίστοιχη θύρα πάντοτε διαθέσιμη και, φυσικά, το όποιο περιεχόμενο θέλω να «περάσω» στο PSP, αποθηκευμένο στον... υπολογιστή όπου θα με βολεύει κάθε φορά να βρίσκεται αυτό. Έξοχα.
Και ξαφνικά... «flash». Κάπου, κάποτε (ήταν νομίζω σε μία αποστολή στο Μόναχο, πριν από μία πενταετία ή εξαετία το λιγότερο) είχα αγοράσει έναν Memory Stick Reader της Sony, επειδή είχα καταφέρει να χάσω το καλώδιο USB με το οποίο συνέδεα την πρώτη μου ψηφιακή της συγκεκριμένης εταιρείας, με το τότε PC. Όταν άλλαξα ψηφιακή σταμάτησα να τον χρησιμοποιώ αυτόν τον reader, μετά κυκλοφόρησαν και οι «10 σε 1» και δεν υπήρχε λόγος καν να τον έχω αποθηκευμένο στο ντουλάπι, οπότε... «πήγε πατάρι». Αλλά ήταν original Sony εκείνος ο reader, άρα μία ελπίδα υπάρχει. Ακόμη μία αναζήτηση στο επίσημο Web site των Memory Stick και... ω, τι τύχη: για τον reader αυτόν, με το σύνηθες εξωτικό κωδικό όνομα MSAC-US20, έχει κυκλοφορήσει driver σχετικά πρόσφατα, άρα είναι πιθανό να «βλέπει» τα 8 GB του νέου Stick. Μια τελευταία αναζήτηση στο χάος του παταριού, μια εγκατάσταση driver για Windows XP (όχι όμως Vista) και... τα PC μου επιτέλους «βλέπουν» όλη τη χωρητικότητα της κάρτας.
Βέβαια, δεν είναι για... πανηγυρισμούς και η λύση αυτή. Ο reader απαιτεί κι αυτός θύρα USB και καλώδιο, οπότε πάλι σε ένα μόνο PC θα είναι πρακτικά συνδεδεμένος. Και, αν θέλω π.χ. να «ξεφορτώσω» φωτογραφίες και video από την Τ-100 στο Vaio στις διακοπές, για να δημιουργήσω χώρο στο Stick ή να στείλω μέσω Δικτύου κάτι από αυτό το υλικό, θα πρέπει να έχω προβλέψει να τον έχω μαζί μου (μικρός είναι ο reader, αλλά δεν είναι θέμα... μεγέθους να το θυμηθεί ή να το ξεχάσει κανείς, όπως είναι προφανές). Αλλά είναι, τέλος πάντων, μία λύση. Έστω και έξι ετών, έστω κι αν έπρεπε να διαγράψω όλες τις άλλες εναλλακτικές πριν την θυμηθώ (άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να τον είχα πετάξει αυτόν τον reader... δεν νομίζω να έχω κρατήσει και πολλά προϊόντα τεχνολογίας «εξαετίας και άνω» στο σπίτι μου). Έστω κι έτσι.
Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Καλά, εσύ... «μαμά ανώνυμη Ταϊβανέζικη» που κατασκεύασες τον card reader «15-σε-1», είσαι στο απυρόβλητο, δεν τίθεται θέμα. Κανείς στην αγορά του ΙΤ δεν «κλαίει» πια 20 ή 30 ευρώ. Αλλά εσύ, μαμά Dell, γιατί δεν ανανεώνεις το firmware του monitor σου; Χίλια τριακόσια ευρώ κόστισε σε όποιον το αγόρασε τα περυσινά Χριστούγεννα. Εσύ, μαμά Sony, γιατί δεν ανανεώνεις το firmware του ενσωματωμένου reader στο Vaio; Περισσότερα από τρεις χιλιάδες ευρώ κόστισε σε όποιον το αγόρασε το Γενάρη του 2004. Δεν είναι λογικό οι χρήστες που τότε και πρόσφατα έδωσαν αυτού του επιπέδου τα χρήματα για hardware, να είναι πιθανότεροι «πελάτες» σου για το Memory Stick των 8 GB από άλλους; Σαφώς και είναι.
Το εκνευριστικότερο όλων, δε, είναι άλλο - και από τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσει κανείς, δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για δικαιολογίες από εταιρείες όπως η Dell και η Sony. Η ευκολία με την οποία το έξι ετών Memory Stick Reader «είδε» τα 8 GB ήταν τόση, που δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς για το εξής απλό γεγονός: η ίδια αναβάθμιση ήταν εφικτή και στα άλλα δύο προϊόντα. Ο λόγος δεν ήταν τεχνικός. Και, κάπου εκεί, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η συσκευή που τελικά «έκανε τη δουλειά», έτυχε υποστήριξης για δύο πολύ απλούς λόγους: γιατί (α) έστω και δυσεύρετη, πωλείται ακόμη και (β) γιατί ο μηχανισμός της είναι καταφανώς ο ίδιος με των «νεότερων» MSAC-US30, MSAC-US40 και MSAC-US70, αφού μοιράζονται τον ίδιο driver. Γι' αυτούς τους λόγους και μόνο υπήρχε υποστήριξη από τη Sony και για το... «μικρό» US20. Για κανέναν άλλο.
Όσο για το... «ηθικό δίδαγμα της ημέρας»; Αν ήμουν press officer της Sony ή της Dell, θα χαμογελούσα και εμφατικά (κουνώντας και το δείκτη μπροστά από τη μύτη μου) θα συμβούλευα: «Πριν αγοράσετε ο,τιδήποτε, μια εκτενής έρευνα στο Internet ενδείκνυται». Και φυσικά θα ήμουν άξιος πολλών υβρεολογικών εξερευνήσεων, γιατί αυτή είναι η «βολική για το σύστημα» απάντηση, αυτή που αποποιείται ευθυνών. Το πραγματικό «ηθικό δίδαγμα» είναι ένα γραβατωμένο στέλεχος με γυαλιά και απαθές βλέμμα, το οποίο κοιτά τον καθένα από τους επίδοξους πελάτες του στα μάτια, χαμογελά και παραδέχεται: «Ναι, είμαστε μία μεγάλη πολυεθνική με σκοπό το κέρδος που δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πώς και τι του πελάτη μας, ΑΦΟΥ έχει καταθέσει τα χρήματά του σε προϊόντα μας. Το πρόβλημά του, πρόβλημά του».
Ή αλλιώς: «Κατόπιν απομακρύνσεως εκ του ταμείου»...
Εξηγούμαι. Τα καλοκαίρια χρησιμοποιώ το PSP εκτός σπιτιού πολύ περισσότερο απ' όσο σε άλλες περιόδους του χρόνου (όπως είναι και το λογικό). Αν και χρησιμοποιούσα ήδη ένα Memory Stick των 2 GB χωρίς προβλήματα, αποφάσισα πριν από μερικές ημέρες - παρά την αλμυρή τιμή της - να αποκτήσω την «ναυαρχίδα» των καρτών μνήμης της Sony, το Memory Stick Pro Duo των 8 GB. Το εν λόγω MS είχε ξεκινήσει να κοστίζει όσο ένα... Nintendo Wii όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στην αγορά, τώρα κοστίζει όσο ένα PSP, αλλά θεώρησα ότι η αγορά του θα μου «λύσει τα χέρια», καθώς και όσα MP3 θέλω θα μπορώ να έχω μαζί μου (σε λογικά πλαίσια), και 5-6 games του PSP μόνιμα διαθέσιμα (εννοείται νόμιμα «περασμένα» από αγορασμένα αντίτυπα σε UMD, ε!), και το ίδιο Memory Stick θα είμαι σε θέση να το χρησιμοποιήσω «επιτόπου» με τη Cybershot T-100 για φωτογραφίες και μικρά video clips, ώστε να μην έχω 2-3 κάρτες μαζί μου κάθε φορά.
Super, λοιπόν. Αγοράζω το Pro Duo των 8 GB, ανοίγω τη συσκευασία, εισάγεται στο PSP, αναγνωρίζεται όπως πρέπει, γίνεται format κανονικά (ή έτσι δηλώνει το PSP) και στη συνέχεια στρέφομαι στο PC, για να «περάσω» μερικές μουσικές συλλογές. Το Memory Stick δεν αναγνωρίζεται από το σύστημα. Το file system του σύμφωνα με τα XP είναι RAW, μου προτείνει format, υπακούω, «ανοίγει» ο requester... και τα Windows μου προτείνουν να διαμορφώσουν το Stick στα 3.25 GB (!) αντί για τα «κανονικά» 7.42 GB.
Ορίστε...;
Φυσικά, φταίει ο memory card reader που χρησιμοποίησα, ο ενσωματωμένος στην αριστερή πλευρά του Dell 2407FP. Δεν αναγνωρίζει τα 8 GB της νέας κάρτας. ΟΚ. Δηλαδή... όχι ακριβώς OK, αλλά έστω κατανοητό, αφού το Dell κυκλοφόρησε το 2006 και το Memory Stick τον φετινό Μάρτη. Μετά από περιπλάνηση στο Web site της Dell, όμως, καθίσται σαφές ότι ΔΕΝ υπάρχει update από την εταιρεία για τον ενσωματωμένο card reader του monitor και πιθανότατα δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Η Dell έχει... προχωρήσει με τη ζωή της στο 27άρι και νέο 30άρι monitor της, προφανώς, και «ό,τι πήρατε, πήρατε». Έξοχα.
Μετά από αυτό, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να δοκιμάσω με τον card reader του ίδιου του PC, ο οποίος είναι από εκείνους τους «floppy drive plus 25-in-1» που οι καθ' όλα συμπαθείς Ταϊβανέζοι παράγουν «με την οκά». Αποφασίζω να αποτανθώ στο Vaio, ένα VGN-297XP που ήταν πριν από 3 χρόνια το απλώς κορυφαίο laptop της Sony, με κόστος αντίστοιχο του ακριβότερου σημερινού μοντέλου. Το Vaio έχει φυσικά ενσωματωμένη θύρα Memory Stick, η οποία όμως... κύμβαλα στο παρασκήνιο... ΕΠΙΣΗΣ δεν «βλέπει» στο Pro Duo των 8 GB.
Νέα επίσκεψη στο Web site της Sony για τα Vaio, στο section του support, μήπως η εταιρεία έχει ανανεώσει τους drivers του laptop για την θύρα του Memory Stick. «Ανέκδοτο» και αυτό, απ' ότι φαίνεται, αφού το πιο πρόσφατο update αφορούσε μόνο το software που δίνει η Sony με τα Vaio και έγινε το πρώτο τρίμηνο του 2006.
Ε, κάπου εκεί είναι η ώρα να σκέφτεται άλλα κανείς. Κοινώς, να «τον ζώνουν τα φίδια». Μία μικρή έρευνα μέσω Google και, μερικά λεπτά αργότερα, «έρχεται στην επιφάνεια» ένα user comment σε κάποιο Web site (όχι από τα μεγάλα ή ονομαστά) που ισχυρίζεται ότι... και πάλι κύμβαλα στο παρασκήνιο... η Sony κάπου, κάποτε ανέφερε ότι το Memory Stick Pro Duo των 8 GB θα συνεργάζεται μόνο με προϊόντα που θα διατεθούν το 2007 (!!!) ή όσα μπορούν να αναβαθμιστούν μέσω firmware. Με κανένα από τα παλαιότερα, δηλαδή, ακόμη και δικά της!
Δικό μου το λάθος, λοιπόν. Πριν αγοράσω, έπρεπε να είχα ψάξει πρώτα στα πέρατα του Internet (γιατί στο επίσημο site της Sony δεν αναφέρεται ότι η κάρτα αυτή δεν συνεργάζεται με συγκεκριμένα προϊόντα και ποια είναι αυτά), ώστε να βεβαιωθώ ότι με ΚΑΠΟΙΟ τρόπο θα μπορώ να «διαβάσω» σωστά το Memory Stick Pro Duo των 8 GB. Λάθος μου που νόμισα ότι επειδή αυτό των 2 GB «δούλευε», δεν θα υπάρχει πρόβλημα με αυτό των 8 GB. Ναι, «τραβηγμένο», ναι, εκνευριστικό, αλλά έχω μερίδιο της ευθύνης.
Φυσικά, δεν θυμάμαι να είδα οποιαδήποτε αναφορά για τον μάλλον... εχμ... σημαντικό αυτό περιορισμό στην συσκευασία της κάρτας μνήμης. Αλοίμονο. Να γεννηθεί καμία αμφιβολία στο μυαλό του πελάτη, όταν έχει πια πάρει στα χέρια του το προϊόν και «έχει γίνει η μισή πώληση»; Ούτε κατά διάνοια. Α πα πα πα πα. «Κατόπιν της απομάκρυνσης εκ του ταμείου»... και όλα τα σχετικά.
Επειδή η ελπίδα όμως, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία, αρχίζω να δοκιμάζω άλλα πράγματα. «Kατεβάζω» το ειδικό utility της Sony, το Memory Stick Formatter στην πιο πρόσφατη έκδοσή του, και το δοκιμάζω στο Vaio μήπως και... «γίνει κανένα θαύμα» (η θύρα είναι το πρόβλημα, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς). Τίποτε. Δοκιμάζω στο PC το Swiss Knife της CompuApps, ένα πρόγραμμα γνωστό για την ικανότητά του να ξεπερνά τους περιορισμούς των Windows στο format δίσκων (και εδώ οι θύρες φταίνε, αλλά επίσης ποτέ δεν ξέρει κανείς). Τίποτε ξανά.
Όπως λένε στην μοντέρνα ελληνική αργκό, λοιπόν... «ωραία φέτα». Έχω μείνει να κρατώ ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη μου 179 ευρώ που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω με υπολογιστή - παρ' εκτός κι αν έχω μαζί μου πάντοτε ένα καλώδιο USB-to-Mini-USB (γιατί, ευτυχώς, τα Windows «βλέπουν» ως σκληρό δίσκο το Memory Stick του PSP), μία αντίστοιχη θύρα πάντοτε διαθέσιμη και, φυσικά, το όποιο περιεχόμενο θέλω να «περάσω» στο PSP, αποθηκευμένο στον... υπολογιστή όπου θα με βολεύει κάθε φορά να βρίσκεται αυτό. Έξοχα.
Και ξαφνικά... «flash». Κάπου, κάποτε (ήταν νομίζω σε μία αποστολή στο Μόναχο, πριν από μία πενταετία ή εξαετία το λιγότερο) είχα αγοράσει έναν Memory Stick Reader της Sony, επειδή είχα καταφέρει να χάσω το καλώδιο USB με το οποίο συνέδεα την πρώτη μου ψηφιακή της συγκεκριμένης εταιρείας, με το τότε PC. Όταν άλλαξα ψηφιακή σταμάτησα να τον χρησιμοποιώ αυτόν τον reader, μετά κυκλοφόρησαν και οι «10 σε 1» και δεν υπήρχε λόγος καν να τον έχω αποθηκευμένο στο ντουλάπι, οπότε... «πήγε πατάρι». Αλλά ήταν original Sony εκείνος ο reader, άρα μία ελπίδα υπάρχει. Ακόμη μία αναζήτηση στο επίσημο Web site των Memory Stick και... ω, τι τύχη: για τον reader αυτόν, με το σύνηθες εξωτικό κωδικό όνομα MSAC-US20, έχει κυκλοφορήσει driver σχετικά πρόσφατα, άρα είναι πιθανό να «βλέπει» τα 8 GB του νέου Stick. Μια τελευταία αναζήτηση στο χάος του παταριού, μια εγκατάσταση driver για Windows XP (όχι όμως Vista) και... τα PC μου επιτέλους «βλέπουν» όλη τη χωρητικότητα της κάρτας.
Βέβαια, δεν είναι για... πανηγυρισμούς και η λύση αυτή. Ο reader απαιτεί κι αυτός θύρα USB και καλώδιο, οπότε πάλι σε ένα μόνο PC θα είναι πρακτικά συνδεδεμένος. Και, αν θέλω π.χ. να «ξεφορτώσω» φωτογραφίες και video από την Τ-100 στο Vaio στις διακοπές, για να δημιουργήσω χώρο στο Stick ή να στείλω μέσω Δικτύου κάτι από αυτό το υλικό, θα πρέπει να έχω προβλέψει να τον έχω μαζί μου (μικρός είναι ο reader, αλλά δεν είναι θέμα... μεγέθους να το θυμηθεί ή να το ξεχάσει κανείς, όπως είναι προφανές). Αλλά είναι, τέλος πάντων, μία λύση. Έστω και έξι ετών, έστω κι αν έπρεπε να διαγράψω όλες τις άλλες εναλλακτικές πριν την θυμηθώ (άσε που, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα πάρα πολύ εύκολα να τον είχα πετάξει αυτόν τον reader... δεν νομίζω να έχω κρατήσει και πολλά προϊόντα τεχνολογίας «εξαετίας και άνω» στο σπίτι μου). Έστω κι έτσι.
Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα είναι το ίδιο. Καλά, εσύ... «μαμά ανώνυμη Ταϊβανέζικη» που κατασκεύασες τον card reader «15-σε-1», είσαι στο απυρόβλητο, δεν τίθεται θέμα. Κανείς στην αγορά του ΙΤ δεν «κλαίει» πια 20 ή 30 ευρώ. Αλλά εσύ, μαμά Dell, γιατί δεν ανανεώνεις το firmware του monitor σου; Χίλια τριακόσια ευρώ κόστισε σε όποιον το αγόρασε τα περυσινά Χριστούγεννα. Εσύ, μαμά Sony, γιατί δεν ανανεώνεις το firmware του ενσωματωμένου reader στο Vaio; Περισσότερα από τρεις χιλιάδες ευρώ κόστισε σε όποιον το αγόρασε το Γενάρη του 2004. Δεν είναι λογικό οι χρήστες που τότε και πρόσφατα έδωσαν αυτού του επιπέδου τα χρήματα για hardware, να είναι πιθανότεροι «πελάτες» σου για το Memory Stick των 8 GB από άλλους; Σαφώς και είναι.
Το εκνευριστικότερο όλων, δε, είναι άλλο - και από τη στιγμή που θα το συνειδητοποιήσει κανείς, δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για δικαιολογίες από εταιρείες όπως η Dell και η Sony. Η ευκολία με την οποία το έξι ετών Memory Stick Reader «είδε» τα 8 GB ήταν τόση, που δεν μπορεί να αμφιβάλλει κανείς για το εξής απλό γεγονός: η ίδια αναβάθμιση ήταν εφικτή και στα άλλα δύο προϊόντα. Ο λόγος δεν ήταν τεχνικός. Και, κάπου εκεί, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η συσκευή που τελικά «έκανε τη δουλειά», έτυχε υποστήριξης για δύο πολύ απλούς λόγους: γιατί (α) έστω και δυσεύρετη, πωλείται ακόμη και (β) γιατί ο μηχανισμός της είναι καταφανώς ο ίδιος με των «νεότερων» MSAC-US30, MSAC-US40 και MSAC-US70, αφού μοιράζονται τον ίδιο driver. Γι' αυτούς τους λόγους και μόνο υπήρχε υποστήριξη από τη Sony και για το... «μικρό» US20. Για κανέναν άλλο.
Όσο για το... «ηθικό δίδαγμα της ημέρας»; Αν ήμουν press officer της Sony ή της Dell, θα χαμογελούσα και εμφατικά (κουνώντας και το δείκτη μπροστά από τη μύτη μου) θα συμβούλευα: «Πριν αγοράσετε ο,τιδήποτε, μια εκτενής έρευνα στο Internet ενδείκνυται». Και φυσικά θα ήμουν άξιος πολλών υβρεολογικών εξερευνήσεων, γιατί αυτή είναι η «βολική για το σύστημα» απάντηση, αυτή που αποποιείται ευθυνών. Το πραγματικό «ηθικό δίδαγμα» είναι ένα γραβατωμένο στέλεχος με γυαλιά και απαθές βλέμμα, το οποίο κοιτά τον καθένα από τους επίδοξους πελάτες του στα μάτια, χαμογελά και παραδέχεται: «Ναι, είμαστε μία μεγάλη πολυεθνική με σκοπό το κέρδος που δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πώς και τι του πελάτη μας, ΑΦΟΥ έχει καταθέσει τα χρήματά του σε προϊόντα μας. Το πρόβλημά του, πρόβλημά του».
Ή αλλιώς: «Κατόπιν απομακρύνσεως εκ του ταμείου»...
Comments