«Έχεις και κότερο»...; Μάθε τρόπους πρώτα...
Τι να προλάβει να... «αναφέρει» κανείς από τις διακοπές του, όταν αυτές κράτησαν μία εβδομάδα, όταν σκοπός του φετινού εγχειρήματος ήταν ακριβώς να... μην συμβεί απολύτως τίποτε (ο ορισμός της «ηρεμίας», καλώς ή κακώς) και όταν, ώρες μετά την επιστροφή, πρέπει να φτιάξει βαλιτσούλα για επαγγελματικό ταξίδι-αστραπή στην Ελβετία;
Η απάντηση είναι απλή. Θα αναφέρει κανείς το μόνο πράγμα που, στην ήρεμη εβδομάδα που πέρασε, «τον χάλασε». Και τον έκανε να ντραπεί, για πολλοστή φορά, που πρέπει να δηλώνει ως ελληνική την υπηκοότητά του.
Το σκηνικό όχι ακριβώς ασυνήθιστο: ένας φυσικός ορμίσκος, μακριά από κατοικημένη περιοχή, όπου... συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων (είπαμε, ορμίσκος) διαλέγει να κάνει κάθε μέρα «το μπάνιο του». Μαζεμένοι σε πενήντα βήματα παραλία ηλικιωμένοι άνθρωποι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους - ως επί το πλείστον πολύ μικρά σε ηλικία - και... εμείς (ναι, ΟΚ, whatever... κάποια στιγμή τη βαριέται κανείς την οργανωμένη παραλία με τις καρέκλες προς ενοικίαση και τον ο-Θεός-να-τον-κάνει freddo). Φτάνουμε, στήνουμε ομπρέλα, πιάνουμε λίγο την κουβέντα, μετά από λίγο ετοιμαζόμαστε για την πρώτη βουτιά.
Η οποία δεν έγινε ποτέ. Γιατί, λίγο μετά από την ώρα που φτάσαμε, στην είσοδο του όρμου έχει «αράξει» μικρό, λευκό, βαρετό κότερο που «μυρίζει νεοπλουτισμό» από χιλιόμετρα. Κότερο το οποίο έχει προφανώς κάποιο πρόβλημα με τη μηχανή του, γιατί οι τρεις άντρες της παρέας (είναι και δύο κλώσες on board, αλλά μέσα στο δεκάλεπτο είχαν μπει στη θάλασσα) έχουν κάτσει πάνω από την εξωλέμβια και την κοιτούν από δω, την κοιτούν από κει, κάτι κάνουν με κάτι κλειδιά και κατσαβίδια, την ανοίγουν, την κλείνουν, την βάζουν μπροστά, την ανοίγουν πάλι... και κοιτούν γύρω-γύρω με βλέμμα εξερευνητικό και ένοχο ταυτόχρονα.
Δεν τους δίνουμε σημασία. Ανοίγει παρένθεση: ως γνωστόν, τα ζώα έχουν εγκαταλείψει τους ζωολογικούς κήπους και έχουν μεταναστεύσει στα αστικά κέντρα πια, προτιμητέον στις «in» συνοικίες. Κλείνει η παρένθεση.
Σημασία, ωστόσο, δεν μπορούμε να μη δώσουμε στο θαλασσινό νερό που, ενόσω μιλούσαμε, έχει αρχίσει να παρασύρει στην ακτή λύματα που μοιάζουν πάρα πολύ με λάδια. Η βρωμιά επιπλέει στην επιφάνεια της θάλασσας σε κηλίδες και ξεβράζεται στα βότσαλα, όπου συγκεντρώνεται και λιμνάζει.
Κοιτούμε γύρω μας απορημένοι. Κι άλλοι άνθρωποι στην παραλία έχουν αντιληφθεί τις βρωμιές στην επιφάνεια του νερού και τραβούν τα παιδάκια προς τα έξω, μουρμουρίζοντας. Αλλά δεν μιλάει κανείς. Κοιτούν προς το σκάφος, κουνούν το κεφάλι και απλώς αρχίζουν να μαζεύουν τα πράγματά τους.
Απευθύνουμε το λόγο σε μια κυρία που στέκεται με τα χέρια στη μέση παραδίπλα. «Να ρωτήσουμε, αυτές οι βρωμιές ήταν εδώ από ώρα; Δεν τις προσέξαμε όταν ήλθαμε. Μήπως είναι από το κότερο εκεί;»
Η κυρία απαντά με έναν τόνο φωνής που μόνο ως «έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά» μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς: «Όχι, δεν ήταν εδώ αυτά τα λύματα όταν ήλθαμε, εμφανίστηκαν αφού στάθμευσε το κότερο στον όρμο. Μόνο από κει μπορούν να προέρχονται, δεν υπάρχει σκάφος άλλο από αυτό, χιλιόμετρα γύρω». Μάζεψε τα πράγματά της, φώναξε έξω τον ανιψιό της και ακολούθησε τους υπόλοιπους ανθρώπους που εγκατέλειπαν την παραλία.
Μερικά λεπτά αργότερα, το κότερο με τα ζώα δεν βρισκόταν πια εκεί: η μηχανή «πήρε μπροστά», το σκάφος γύρισε και έφυγε, τόσο απλά όσο ήλθε. Στην παραλία είχαν μείνει ελάχιστοι πια άνθρωποι - και από όσους έφτασαν στον όρμο αργότερα, πολύ λίγοι μπήκαν στο νερό. Δεν τους μιμηθήκαμε, για να είμαστε ειλικρινείς.
Ώρες αργότερα, δεν μπορούσα να αποφασίσω τι με «χάλασε» περισσότερο. Η αξεπέραστη αναισθησία, το θράσος και η έλλειψη τρόπων των ζώων με το κότερο; Το γεγονός ότι κανείς μας δεν έκανε τίποτε; Το γεγονός ότι κανείς μας δεν είχε κατά βάση τη δυνατότητα να κάνει κάτι, επιτόπου, εκείνη την ώρα; Το γεγονός ότι τα ζώα έδιωξαν με τα λύματά τους ένα σωρό κόσμο από μία παραλία και... όλα ΟΚ, καμία συνέπεια; Το γεγονός ότι το έκαναν τόσο επιδεικτικά γιατί γνώριζαν ότι δεν θα έχουν καμία συνέπεια; Το γεγονός ότι οι όποιες «αρχές» για τέτοια πράγματα θεωρήθηκε απλώς φυσιολογικό να είναι απούσες;
Ένα κράμα όλων των παραπάνω ήταν αυτό που με «χάλασε», βέβαια. Αυτό όμως που με «χάλασε» περισσότερο απ' όλα είναι το γεγονός ότι βαθιά μέσα μου, εκεί που δεν μπορώ να κρυφτώ από κανέναν, γνωρίζω ότι έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω κάτι... και δεν προσπάθησα καν. Θα μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με το κινητό μου, να γράψω κάπου το όνομα του κότερου, να ψάξω το τηλέφωνο της όποιας υπηρεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος, να κάνω επώνυμη καταγγελία και την σχετική κατάθεση, με τις φωτογραφίες ως αποδεικτικά.
Κανείς από τους γύρω δεν έκανε βέβαια τίποτε τέτοιο... αλλά δεν το έκανα κι εγώ, όμως. Γιατί αυτή η κοινωνία έχει σπείρει μέσα μου το ζιζάνιο της αδιαφορίας, της αναισθησίας. Γιατί, ως... γνήσιο τέκνο της ελληνικής φυλής, δεν το θεώρησα απολύτως απαράδεκτο όλο αυτό, όπως θα έπρεπε. Το θεώρησα... «όχι αρκετά σπουδαίο για να κάνω φασαρία», κάτι που κάλλιστα δύναται να συμβεί στο γενικό πλαίσιο του ωχαδερφισμού, της γαϊδουριάς και της έλλειψης τρόπων που διακρίνει τη φυλή μου. Τόσο απλά.
Μυριάδες είναι τα παραδείγματα και τα αντεπιχειρήματα που έχω στο μυαλό μου, όταν ο κάθε... πατριώτης έρχεται να μου μιλήσει για τη λεβεντιά της φυλής μου και το μεγαλείο της. Προσέθεσα στις φετινές που διακοπές, λοιπόν, ακόμη ένα. Τουλάχιστον, αν θα το επικαλεστώ, δεν θα το επικαλεστώ μόνο για τα ζώα με το κότερο. Θα το επικαλεστώ και για μένα και όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μου, που με την ανοχή μας επιτρέψαμε στα ζώα να πάνε πιθανώς σε μία άλλη παραλία του χρόνου και να κάνουν το ίδιο πράγμα.
A, και... αν έχει σημασία που έχω το σχετικό... «γνώθι σ' αυτόν» για το ποιόν της φυλής μου - όταν το γεγονός ότι το έχω δεν σημαίνει τελικά τίποτε επί του πρακτέου - είναι ερώτημα για άλλο blog entry, κάποια άλλη στιγμή. Αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα ζω. Πού αλλού θα μπορούσα να έχω τη βεβαιότητα ότι θα μου δοθεί η... «ευκαιρία να επανέλθω στο θέμα»; Αλοίμονο...
Η απάντηση είναι απλή. Θα αναφέρει κανείς το μόνο πράγμα που, στην ήρεμη εβδομάδα που πέρασε, «τον χάλασε». Και τον έκανε να ντραπεί, για πολλοστή φορά, που πρέπει να δηλώνει ως ελληνική την υπηκοότητά του.
Το σκηνικό όχι ακριβώς ασυνήθιστο: ένας φυσικός ορμίσκος, μακριά από κατοικημένη περιοχή, όπου... συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων (είπαμε, ορμίσκος) διαλέγει να κάνει κάθε μέρα «το μπάνιο του». Μαζεμένοι σε πενήντα βήματα παραλία ηλικιωμένοι άνθρωποι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους - ως επί το πλείστον πολύ μικρά σε ηλικία - και... εμείς (ναι, ΟΚ, whatever... κάποια στιγμή τη βαριέται κανείς την οργανωμένη παραλία με τις καρέκλες προς ενοικίαση και τον ο-Θεός-να-τον-κάνει freddo). Φτάνουμε, στήνουμε ομπρέλα, πιάνουμε λίγο την κουβέντα, μετά από λίγο ετοιμαζόμαστε για την πρώτη βουτιά.
Η οποία δεν έγινε ποτέ. Γιατί, λίγο μετά από την ώρα που φτάσαμε, στην είσοδο του όρμου έχει «αράξει» μικρό, λευκό, βαρετό κότερο που «μυρίζει νεοπλουτισμό» από χιλιόμετρα. Κότερο το οποίο έχει προφανώς κάποιο πρόβλημα με τη μηχανή του, γιατί οι τρεις άντρες της παρέας (είναι και δύο κλώσες on board, αλλά μέσα στο δεκάλεπτο είχαν μπει στη θάλασσα) έχουν κάτσει πάνω από την εξωλέμβια και την κοιτούν από δω, την κοιτούν από κει, κάτι κάνουν με κάτι κλειδιά και κατσαβίδια, την ανοίγουν, την κλείνουν, την βάζουν μπροστά, την ανοίγουν πάλι... και κοιτούν γύρω-γύρω με βλέμμα εξερευνητικό και ένοχο ταυτόχρονα.
Δεν τους δίνουμε σημασία. Ανοίγει παρένθεση: ως γνωστόν, τα ζώα έχουν εγκαταλείψει τους ζωολογικούς κήπους και έχουν μεταναστεύσει στα αστικά κέντρα πια, προτιμητέον στις «in» συνοικίες. Κλείνει η παρένθεση.
Σημασία, ωστόσο, δεν μπορούμε να μη δώσουμε στο θαλασσινό νερό που, ενόσω μιλούσαμε, έχει αρχίσει να παρασύρει στην ακτή λύματα που μοιάζουν πάρα πολύ με λάδια. Η βρωμιά επιπλέει στην επιφάνεια της θάλασσας σε κηλίδες και ξεβράζεται στα βότσαλα, όπου συγκεντρώνεται και λιμνάζει.
Κοιτούμε γύρω μας απορημένοι. Κι άλλοι άνθρωποι στην παραλία έχουν αντιληφθεί τις βρωμιές στην επιφάνεια του νερού και τραβούν τα παιδάκια προς τα έξω, μουρμουρίζοντας. Αλλά δεν μιλάει κανείς. Κοιτούν προς το σκάφος, κουνούν το κεφάλι και απλώς αρχίζουν να μαζεύουν τα πράγματά τους.
Απευθύνουμε το λόγο σε μια κυρία που στέκεται με τα χέρια στη μέση παραδίπλα. «Να ρωτήσουμε, αυτές οι βρωμιές ήταν εδώ από ώρα; Δεν τις προσέξαμε όταν ήλθαμε. Μήπως είναι από το κότερο εκεί;»
Η κυρία απαντά με έναν τόνο φωνής που μόνο ως «έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά» μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς: «Όχι, δεν ήταν εδώ αυτά τα λύματα όταν ήλθαμε, εμφανίστηκαν αφού στάθμευσε το κότερο στον όρμο. Μόνο από κει μπορούν να προέρχονται, δεν υπάρχει σκάφος άλλο από αυτό, χιλιόμετρα γύρω». Μάζεψε τα πράγματά της, φώναξε έξω τον ανιψιό της και ακολούθησε τους υπόλοιπους ανθρώπους που εγκατέλειπαν την παραλία.
Μερικά λεπτά αργότερα, το κότερο με τα ζώα δεν βρισκόταν πια εκεί: η μηχανή «πήρε μπροστά», το σκάφος γύρισε και έφυγε, τόσο απλά όσο ήλθε. Στην παραλία είχαν μείνει ελάχιστοι πια άνθρωποι - και από όσους έφτασαν στον όρμο αργότερα, πολύ λίγοι μπήκαν στο νερό. Δεν τους μιμηθήκαμε, για να είμαστε ειλικρινείς.
Ώρες αργότερα, δεν μπορούσα να αποφασίσω τι με «χάλασε» περισσότερο. Η αξεπέραστη αναισθησία, το θράσος και η έλλειψη τρόπων των ζώων με το κότερο; Το γεγονός ότι κανείς μας δεν έκανε τίποτε; Το γεγονός ότι κανείς μας δεν είχε κατά βάση τη δυνατότητα να κάνει κάτι, επιτόπου, εκείνη την ώρα; Το γεγονός ότι τα ζώα έδιωξαν με τα λύματά τους ένα σωρό κόσμο από μία παραλία και... όλα ΟΚ, καμία συνέπεια; Το γεγονός ότι το έκαναν τόσο επιδεικτικά γιατί γνώριζαν ότι δεν θα έχουν καμία συνέπεια; Το γεγονός ότι οι όποιες «αρχές» για τέτοια πράγματα θεωρήθηκε απλώς φυσιολογικό να είναι απούσες;
Ένα κράμα όλων των παραπάνω ήταν αυτό που με «χάλασε», βέβαια. Αυτό όμως που με «χάλασε» περισσότερο απ' όλα είναι το γεγονός ότι βαθιά μέσα μου, εκεί που δεν μπορώ να κρυφτώ από κανέναν, γνωρίζω ότι έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω κάτι... και δεν προσπάθησα καν. Θα μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες με το κινητό μου, να γράψω κάπου το όνομα του κότερου, να ψάξω το τηλέφωνο της όποιας υπηρεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος, να κάνω επώνυμη καταγγελία και την σχετική κατάθεση, με τις φωτογραφίες ως αποδεικτικά.
Κανείς από τους γύρω δεν έκανε βέβαια τίποτε τέτοιο... αλλά δεν το έκανα κι εγώ, όμως. Γιατί αυτή η κοινωνία έχει σπείρει μέσα μου το ζιζάνιο της αδιαφορίας, της αναισθησίας. Γιατί, ως... γνήσιο τέκνο της ελληνικής φυλής, δεν το θεώρησα απολύτως απαράδεκτο όλο αυτό, όπως θα έπρεπε. Το θεώρησα... «όχι αρκετά σπουδαίο για να κάνω φασαρία», κάτι που κάλλιστα δύναται να συμβεί στο γενικό πλαίσιο του ωχαδερφισμού, της γαϊδουριάς και της έλλειψης τρόπων που διακρίνει τη φυλή μου. Τόσο απλά.
Μυριάδες είναι τα παραδείγματα και τα αντεπιχειρήματα που έχω στο μυαλό μου, όταν ο κάθε... πατριώτης έρχεται να μου μιλήσει για τη λεβεντιά της φυλής μου και το μεγαλείο της. Προσέθεσα στις φετινές που διακοπές, λοιπόν, ακόμη ένα. Τουλάχιστον, αν θα το επικαλεστώ, δεν θα το επικαλεστώ μόνο για τα ζώα με το κότερο. Θα το επικαλεστώ και για μένα και όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω μου, που με την ανοχή μας επιτρέψαμε στα ζώα να πάνε πιθανώς σε μία άλλη παραλία του χρόνου και να κάνουν το ίδιο πράγμα.
A, και... αν έχει σημασία που έχω το σχετικό... «γνώθι σ' αυτόν» για το ποιόν της φυλής μου - όταν το γεγονός ότι το έχω δεν σημαίνει τελικά τίποτε επί του πρακτέου - είναι ερώτημα για άλλο blog entry, κάποια άλλη στιγμή. Αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα ζω. Πού αλλού θα μπορούσα να έχω τη βεβαιότητα ότι θα μου δοθεί η... «ευκαιρία να επανέλθω στο θέμα»; Αλοίμονο...
Comments