Η Apple, οι iPod... και η θεωρία του «Good Enough»

Μόλις τελείωσε, λοιπόν, το event της Apple στις ΗΠΑ, όπου τόσα και τόσα περίμενε… το μισό Web να ανακοινωθούν (έστω κι αν, σε τελική ανάλυση, το μόνο που θέλουμε πια όλοι να διαπιστώνουμε στα events της Apple είναι… ποιές φήμες θα βγουν αληθινές και ποιές όχι). Και, παραδόξως, αυτή τη φορά όχι μόνο πολλές από τις φήμες βγήκαν αληθινές, αλλά και τα περισσότερα από τα όσα ήλπιζαν πολλοί να ανακοινωθούν όντως επιβεβαιώθηκαν. Νέοι iPod Nano με δυνατότητες αναπαραγωγής video, iPod Touch με το interface του iPhone και διασύνδεση μέσω Wi-Fi, το iTunes προσβάσιμο και χρησιμοποιήσιμο απευθείας μέσα από αυτό, οπουδήποτε… σωστό wet dream για τα fanboys (και τους λογιστές της αμερικανικής εταιρείας, φυσικά).

Γιατί, λοιπόν, δεν αισθάνομαι πια κανέναν, μα κανέναν ενθουσιασμό; Έστω επιφανειακό, έστω και εκείνον τον παροδικό για κάθε τί νέο και ενδιαφέρον, από τεχνολογικής πάντα πλευράς; Weird.

Εδώ είναι το κατάλληλο σημείο για να «καταθέσω» κάτι. Μισώ από τα κατάβαθα της ψυχής μου τα fanboys της Apple (όπως και της Nintendo, έχουν την απίθανη ικανότητα να εθελοτυφλούν στα οφθαλμοφανή, καθώς και να μην ξέρουν πραγματικά για τί μιλούν στο 90% των περιπτώσεων), δεν μπορώ να πω ότι συμπαθώ όλα της τα προϊόντα (καλείται να κάνει κάποιος πολλούς συμβιβασμούς και παραδοχές για να εισπράξει εκείνο το όμορφο design), την τάση της όμως να πρωτοτυπεί και να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα, τη σέβομαι. Έχω τιμήσει, δε, κατά καιρούς διάφορά προϊόντα της, ανάμεσα σε αυτά και τρεις διαφορετικούς iPod. Πάντοτε, λοιπόν, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τις κινήσεις και τις επιλογές της, όχι μόνο δημοσιογραφικά, αλλά και ως καταναλωτής, σε προσωπικό επίπεδο.

Αυτή τη φορά, λοιπόν, όχι. Και τον ακριβή λόγο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, τον είχα συνειδητοποιήσει μερικές ημέρες νωρίτερα όταν - εν αναμονή του event της Apple - είχα συναντήσει ένα μικρό poll στο ZDNet, με την απλή, πολύ απλή ερώτηση: «Τί θα έπρεπε να προσφέρει ο νέος iPod για να σας ωθήσει να αναβαθμίσετε αυτόν που ήδη έχετε;». Δεν είχα μπει καν στον κόπο να επιλέξω κάποια από τις δοθείσες απαντήσεις γιατί, πολύ απλά, ήξερα τη δική μου: «Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο χαρακτηριστικό για μένα. Όχι πια».

Για την ακρίβεια, εδώ και καιρό. Έχω να φορτίσω και να χρησιμοποιήσω τον iPod 4G μου από πέρυσι τον Μάιο, όταν απέκτησα το Nokia N80 και αγόρασα παράλληλα μία κάρτα μνήμης MiniSD των 2 GB. Εκεί «πέρασα» περίπου 1 GB με τα all-time αγαπημένα μου albums και soundtracks, έχω κρατήσει 300 ΜΒ για εφαρμογές, φωτογραφίες ή video και το άλλο μισό GB περίπου λειτουργεί ως… αποθήκη «σβήσε/γράψε» για καινούργια μουσική. Και έκτοτε, ο iPod Video (που είχα σύντροφο παντού για πολύ καιρό, καθώς τον είχα αγοράσει την ημέρα που κυκλοφόρησε) βρίσκεται στο συρτάρι, ανάμεσα στα άλλα gadgets που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έπαψαν να παίζουν ρόλο στη ζωή μου καθημερινά.

Φυσικά, ένας άνθρωπος που ζει από την τεχνολογία, δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις. Δεν έχει το N80 να επιδείξει την ίδια ευχρηστία ή την ίδια ποιότητα αναπαραγωγής ήχου με τον iPod. Αλλά… εκεί υπεισέρχεται η θεωρία του «good enough»: αν ακούς μουσική με ακουστικά (έστω πολύ καλά), σε μέση τις πιο πολλές φορές ένταση, που «χαράζεις τη γραμμή»; Τη γραμμή που χωρίζει το «χρειάζομαι τον iPod μαζί μου, παρά το N80 στην τσέπη μου» και το «ας τα περάσω τα MP3 μου στην miniSD, να μην ταλαιπωρούμαι»;

Η απάντηση είναι απλή. Τη χαράζεις ακριβώς στο σημείο που διακρίνει την πρακτικότητα από την πολυτέλεια. Το Nokia N80 με απάλλαξε από ένα ακόμη gadget να φορτίζω, ένα ακόμη gadget να διατηρώ χρήσιμο ενημερώνοντας την βιβλιοθήκη του περιεχομένου του, ένα ακόμη gadget να «νταντεύω» ανανεώνοντας το firmware και τις λειτουργίες του, ένα ακόμη gadget να προσέχω εκτός σπιτού. Το Nokia N80 το έχω πάντοτε μαζί μου ούτως ή άλλως, για προφανείς λόγους. Αφού είναι good enough για τη μουσική μου (για την ακρίβεια, καλύτερο από good enough… αλλά ας το περιορίσουμε σε αυτό το επίπεδο), γιατί να «μπαίνω σε διαδικασίες», ειδικά μάλιστα όταν στο 90% των περιπτώσεων είμαι σε χώρους όπου παίζει άλλη μουσική;

Η απάντηση, φυσικά, είναι απλή. Για μένα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, γι’ αυτό και ο,τιδήποτε κι αν παρουσίαζε απόψε η Apple, δεν θα άλλαζε τίποτε. Το N80 είναι good enough (για τώρα, τουλάχιστον). Και μπορεί να μην είναι ακριβώς νέα η ιδέα του «μουσικού κινητού», του «πολυτάλαντου κινητού» και γενικά της συσκευής «ένα για όλα», όμως συναρτήσει της… Θεωρίας του Good Enough και των παραπάνω, έχω την αίσθηση ότι θέτει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Στους… ενθουσιώδεις της τεχνολογίας, λοιπόν, που είναι έτοιμοι να «ανεμίσουν τη σημαία» επειδή ο θείος Steve (και ο οποιοσδήποτε θείος Steve) τους χτυπά την πόρτα ακόμη μια φορά με ένα ποθητό προϊόν με ημερομηνία λήξης, τον χαρίζω με όλη μου την αγάπη τον iPod Touch. Τόσο εγώ, όσο και αρκετοί άλλοι άνθρωποι που ξέρω, τον έχουμε ξεπεράσει όχι μόνο ως concept, αλλά και έμπρακτα. Και περιμένουμε ανυπόμονα εκείνο το κινητό, που θα κάνει πραγματικά σωστά τα πάντα και θα μας ωθήσει να αφήσουμε στο συρτάρι, δίπλα στον iPod 4G, και την ψηφιακή φωτογραφική, και το PSP, και το Internet device. Κάποιος θα το προσφέρει. Κάποια στιγμή.