Τα καλύτερα... ακούγονται. Στον Best, μάλλον!

Καθώς χρόνος αρκετός για να γίνουν στο Gamespin «κανονικά» reviews μουσικών album δεν υπήρχε ούτε για αστείο αυτές τις ημέρες, αλλά επειδή έχω τελευταία παρατηρήσει κάτι πολύ ευχάριστο που αξίζει να αναφερθεί, η «γρήγορη» υφή ενός blog post είναι σαφώς προτιμότερη από το τίποτε. Το ευχάριστο είναι αυτό: λίγους σχετικά σε αριθμό, αλλά πάρα πολύ καλούς Έλληνες DJ, remixers και compilers είχαμε πάντοτε - όσοι και όσες ασχολούνται με συγκεκριμένα είδη μουσικής την τελευταία πενταετία ή επταετία, το γνωρίζουν και το πιστεύουν. Αλλά ότι η ποιότητα τη δουλειάς τους, έστω και αυτών των ολιγάριθμων, θα πλησίαζε τέτοια επίπεδα, προσωπικά δεν το φανταζόμουν πριν από μερικά χρόνια. Ότι δηλαδή θα είχε το κοινό στη διάθεσή του τόσες και τέτοιες καλές δημιουργίες με ελληνική υπογραφή, τόσο σε επίπεδο νέου υλικού, όσο και συλλογών. Και αν ένας κυνικός, δύσκολος, δύσπιστος δημοσιογράφος με πολλά χρόνια... «φθοράς από το επάγγελμα» μπορεί να πει κάτι τέτοιο με αυτήν την άνεση, δεν τίθεται θέμα καν: η διαπίστωση είναι αναμφίβολα ευχάριστη!

Πιο συγκεκριμένα - και για να μην αοριστολογούμε αφού δεν υπάρχει πραγματικός λόγος - σε περίοπτη θέση φέτος, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, βρίσκονταν και πάλι οι παραγωγοί του ραδιοφωνικού σταθμού Best. Οι καλύτεροι ανάμεσά τους και σταθερά ποιοτική, και διαφορετική, και «ψαγμένη» μουσική προσφέρουν στο κοινό τους. Έχουν αποδείξει, δε, κατ' επανάληψη ότι είναι σε θέση να ακολουθούν τα μηνύματα των καιρών με τρόπο που προσωπικά αντιλαμβάνομαι ως τον καλύτερο δυνατό: να μένουν κοντά στο πνεύμα της νέας μουσικής όπως αυτή εξελίσσεται, αλλά να μην καταλήγουν «μοδάτοι» και ως εκ τούτου αναλώσιμοι στις επιλογές τους. Καθόλου εύκολο το τελευταίο, όπως θα διαπιστώσει οποιοσδήποτε αν «κάνει μια βόλτα» στα ελληνικά ερτζιανά...

Έξι παραγωγών του Best τις συλλογές αγόρασα από το καλοκαίρι, και των έξι το επίπεδο κινήθηκε από το «ΟΚ» και το «πολύ καλό», έως το «ανέλπιστα ποιοτικό» και το «πραγματικά ξεχωριστό». Αναφέρομαι στα Under the Milky Way του Σπύρου Παγιατάκη, La Suite 5 του Αλέξανδρου Χριστόπουλου, Silent Wonder του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, Back 2 Back Sessions 2 των G-Pal και Άννας Μαρίας Χαροκόπου, Concealed Truth του Ανδριανού Παπαδέα και Lillium Butterflies της Άννας Αναστασίου (οι playlists των συλλογών βρίσκονται εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ αντίστοιχα).

Το Under the Milky Way, χωρίς να είναι κατά βάση κακή δουλειά, ήταν η συλλογή που με εντυπωσίασε λιγότερο όχι τόσο επειδή περιείχε τα λιγότερα πραγματικά ΑΑΑ κομμάτια (ας μην ξεχνάμε, προσωπικές απόψεις εκφράζουμε εδώ), αλλά κυρίως γιατί έπασχε από σχετική «ανισορροπία». Το συγκεκριμένο πρόβλημα χαρακτήριζε - όπως είχα πιστεύω δικαιολογημένα γράψει - την περυσινή συλλογή του Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, το One Dream Closer. Η φετινή όμως, το Silent Wonder, ήταν πολύ καλύτερη και πραγματικά στο επίπεδο δουλειάς που ο έμπειρος compiler μπορεί να αποδώσει, με υπέροχες επιλογές σε ένα γενικώς πιο «μεστό» σύνολο.

Το δεύτερο Back 2 Back Sessions του «ανδρόγυνου των decks» είναι αξιοπρεπέστατο, η αλήθεια είναι ότι το περίμενα καλύτερο: και ο G-Pal και η AMX έχουν δώσει «δείγματα γραφής» εντυπωσιακά στο παρελθόν και, με δεδομένη τη χημεία και την εμπειρία τους, προσέβλεπα σε κάτι πιο «δυνατό» από αυτό που εισπράττω ως αποτέλεσμα. Το έχω ακούσει αρκετές φορές αυτές τις μέρες το νέο τους διπλό CD αλλά... κάτι, κάτι λείπει. Αυτό το κάτι που θα σε εμποδίσει να βάλεις κάτι άλλο στο Winamp όταν η playlist φτάσει στο τέλος της, ίσως - κάτι προφανώς σημαντικό. Το πέμπτο La Suite, δε, είναι άκρως αντιπροσωπευτικό δείγμα της σειράς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: σε άλλους αρέσει το ελαφρώς ελιτιστικό, jet-set, κοσμοπολίτικο στυλ του ήχου αυτού, σε άλλους δεν αρέσει, ουκ ολίγα όμως κομμάτια από αυτή τη συλλογή «λάμπουν» αυτόνομα και δεν... χρειάζονται να αποδείξουν κάτι σε οποιονδήποτε. Ο Αλέξανδρος, ξέρει.

Οι πραγματικές αποκαλύψεις, ωστόσο, μέσα στο 2007 ανήκουν στους... «νέους»: τόσο ο Ανδριανός Παπαδέας όσο και η Άννα Αναστασίου συνέθεσαν τις πρώτες τους συλλογές το καλοκαίρι που μας πέρασε και, αντικειμενικά, απλώς... δεν θα μπορούσαν να το κάνουν με καλύτερο τρόπο. Στο Concealed Truth έχω αναφερθεί διεξοδικά και δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο από το γεγονός ότι συνεχίζω να το ακούω με την ίδια ευχαρίστηση από τον Ιούνιο. Όσο για το Lilium Butterflies... οι λέξεις είναι λίγες. Η πραγματικά διαφορετική, σε ύφος και χρώμα, συλλογή της πιθανώς δημοφιλέστερης παραγωγού στον Best περιέχει μερικά από τα πλέον αγαπημένα μου κομμάτια ever, σε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες εκτελέσεις τους. Αυτή η συλλογή, και μόνο για το γεγονός ότι συνδύασε τόσες ιδιόρρυθμες μουσικές με τόσο αρμονικό τρόπο για ένα τόσο ξεχωριστό αποτέλεσμα, κερδίζει την ψήφο μου για το «compilation της χρονιάς», κι ας το έχω απολαύσει το Concealed Truth δεόντως. Sorry, Ανδριανέ!

Συλλογές και δουλειές άξιες αναφοράς υπήρξαν κι άλλες, βέβαια (το Contact to the Spirits του Hiroshi Watanabe, το In Search of Sunrise 6 του Tiesto, το Black Water των Blu Mar Ten, το Articulations του David Alvarado έρχονται στο μυαλό... «γρήγορα και εύκολα»). Εδώ καταμέτρησα απλώς αυτές τις ελληνικές προσπάθειες που «ακούστηκαν» περισσότερο, τόσο πρόσφατα όσο και μέσα στη χρονιά. Και φυσικά αυτές τις δουλειές που άκουσα και ακούω περισσότερο όταν γράφω, όταν οδηγώ, όταν ταξιδεύω... με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια.

Και με αυτό το... «unofficial Top 5», τρόπον τινά, κλείνω τη χρονιά, το post αυτό, καθώς και το PC μου. Σε λίγες ώρες είναι 2008. Μακάρι να είναι το νέο έτος αυτό που όλοι θα θυμόμαστε ως εκείνο που ανέτρεψε το - ανυπόφορα κοντά στην πραγματικότητα - «κάθε πέρσι και καλύτερα». Μακάρι. Καλή, δημιουργική, ευτυχισμένη χρονιά σε όλους!